Ήταν ένα Αυγουστιάτικο μεσημεριανό με 40 και κάτι βαθμούς υπό σκιάν, όταν αποφάσισα το απονενοημένο βήμα και να ανέβω στην κορυφή του βράχου του Ακροκορίνθου. Τα βήματα μου ήταν βαριά, έτρεχε και ο ιδρώτας και προσπαθούσα να μελετήσω τον τρόπο φορολόγ… (ώχ με συγχωρείτε είμαι επηρεασμένος από τις Ελληνικές Κυβερνήσεις), εννοούσα τον τρόπο διάταξης των αυθαιρέτων (ωχ και πάλι), των κτισμάτων δηλαδή σε σχέση με την μορφολογία του βράχου.
Εκεί στην κορυφή, έρημος και μόνος (ποιος άλλος βλάκας θα ανέβαινε στα 575 μέτρα Αυγουστιάτικα) και παρατηρώντας την άναρχη δόμηση πέριξ και επί τα αυτά, μία αναλαμπή σκέψης πέρασε απ΄το μυαλό μου: η θεωρία του χάους! Πόσο ταίριαζε! Και ενώ σκεπτόμουν το γνωστό “Φαινόμενο της Πεταλούδας”, πως δηλαδή εάν μία πεταλούδα φτερουγίσει στο Τόκυο θα προκαλέσει καταιγίδα στο Τέξας, ένα υπέροχο δίπτερο εμφανίστηκε εμπρός μου!
Αρπάζω την κάμερα γρήγορα-γρήγορα και αρχίζω να την κινηματογραφώ. Όμως αυτή δεν ήταν μία ήρεμη πεταλούδα! Με ζάλισε να την παρακολουθώ, ενώ κάθισε και επάνω στο φακό για χιλιοστά του δευτερολέπτου!
Το μήνυμα ήταν σαφές: εάν μια πεταλούδα στο Τόκυο φτερουγίσει και ξεσπάσει λαίλαπα στο Τέξας, τι θα συμβεί με αυτήν;
Και μετά γαμ… καν όλα: Covid, ηφαίστεια, σεισμοί, οικονομία και λοιπές καταστροφές.
Συμπέρασμα: ΜΗΝ κινηματογραφείτε πεταλούδες!
