Όταν πριν από 30 χρόνια ξεκίνησα (αναφέρομαι ως μηχανικός) και αφού αντιμετώπισα έναν τοίχο πρόσβασης στην ελεύθερη αγορά, αποφάσισα να στραφώ στα Δημόσια έργα. Όσο και εάν ακούγεται παράξενο τα δημόσια έργα ήταν μία ιδιαιτέρως… δημοκρατική (και αξιοκρατική) δυνατότητα για έναν νέο μηχανικό!
Το πρώτο εργοληπτικό πτυχίο (είναι διαφορετικό από αυτό του πανεπιστημίου) οποιοσδήποτε μπορούσε αυτοδικαίως να το αιτηθεί, νομίζω μετά από τα τρία πρώτα χρόνια από την λήψη του διπλώματος.
Κατόπιν και με κάποιες απλές απαιτήσεις της νομοθεσίας ήταν σχετικά εύκολο να συμμετάσχεις στις δημοπρασίες και να διεκδικήσεις ένα έργο. Δεν ήταν βέβαια τόσο εύκολο στην πράξη όσο στα λόγια, αλλά ήταν μία δυνατότητα, η οποία είχε μία μορφή αξιοκρατίας.
Έδινες μία έκπτωση και εάν ήσουν μειοδότης… voila και το έργο δικό σου! Προσέξτε! Μεγάλες εταιρείες ξεκίνησαν από έναν νέο μηχανικό με το εργοληπτικό πτυχίο στο χέρι, με πολύ κουράγιο και όρεξη για εργασία.
Αυτό το γράφω στην εποχή, όπου “τίποτα δεν μπορείς να κάνεις”, σάμπως τότε… μπορούσες! Αλλά αυτά είναι για όσους ψάχνουν τις εύκολες λύσεις και δικαιολογίες μη σκέψης.
Συνεχίζω. Όπως όμως γίνεται στις… δημοκρατίες, τα μεγάλα και καλά και μάλλον εύκολα έργα μπορούσαν να τα “χτυπήσουν” και να τα αναλάβουν οι μεγάλοι του χώρου. Αλλά υπήρχε και για εμάς τους μικρούς περιθώριο, ασχέτως εάν επρόκειτο για δύσκολα έργα σε μακρινές περιοχές. Κάπως έτσι ξεκίνησα και έμαθα τον νομό Αχαΐας (!) αλλά και να κατασκευάζω εκεί, όπου και μόνο η ιδέα σε τρόμαζε. Έκανα και ωραία ταξίδια στη φύση!
Κάποια στιγμή ανέλαβα ένα έργο στον Δήμο Καλαβρύτων. Και μάλιστα ένα έργο στο κέντρο της πόλης και αναφέρομαι στον σταθμό του Ο.Σ.Ε. Αφορούσε… πέτρινα τοιχία, επιστρώσεις, πλακοστρώσεις και δρομάκια όλα από πέτρα!
Αυτή ήταν η… πέτρινη αρχή μου. Το θυμήθηκα σήμερα το πρωί ψάχνοντας να επιλύσω ένα τεχνικό θέμα και ανέτρεξα στον φάκελο του έργου.
Ξεκίνησα μάλιστα μία εποχή όπως τώρα, Νοέμβριο εάν θυμάμαι καλά με τις γνωστές υπέροχες πρωινές ομίχλες των Καλαβρύτων και της διαδρομής, με πολλά απρόοπτα και περιστατικά άξια να γραφτούν κάποια στιγμή.
Φωτογραφίες τμημάτων του έργου από το πρόσφατο μου επαγγελματικό ταξίδι. Είναι εκεί οι πέτρες, στη θέση τους (!) μετά από 20 περίπου χρόνια.
