Διάβασα κάπου πως οι καλλιτέχνες σήμερα (και το αντιγράφω επακριβώς): “…βιώνουν μια κατάσταση πένθους, βλέποντας τα πάντα να γκρεμίζονται στη δίνη του κορωνοϊού, κάνοντας σκέψεις οριστικής αποχώρησης από έναν χώρο που υπηρέτησαν με αίμα και ιδρώτα γιατί αδυνατούν να βιοποριστούν…” Απομόνωσα αυτή την αυτόνομη σε νόημα φράση και θα ήθελα να τη σχολιάσω (και αφορά όλους όχι μόνο τους καλλιτέχνες).
Εάν υπάρχει σήμερα μία λέξη, η οποία χαρακτηρίζει την εποχή μας, αυτή η λέξη είναι η λέξη “σύγχυση”. Σύγχυση νοημάτων, σκέψεων, ηθικών αξιών, αρχών. Δεν υπάρχουν (ή μάλλον έχουν αποκρυβεί τεχνηέντως) οι πυλώνες σταθερότητας, οι οποίοι είναι ικανοί να σε στηρίξουν σε δύσκολες περιόδους. Ειδικά σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή των μνημονίων και τώρα του COVID-19 φάνηκε ξεκάθαρα η γύμνια του άκρατου καταναλωτισμού, των λαμπερών σκουπιδιών, του ΤΙΠΟΤΑ.
Και στο απόλυτο τίποτα προστίθεται και η επίθεση των γελοίων διαδόσεων, οι οποίες προετοιμάζουν το επόμενο ολοκληρωτικό καθεστώς. Κανένα κίβδηλο νέο δεν εμπεριέχει κάτι καλό. Το “Αγκαλιάζετε και φροντίζετε τους γονείς σας”, ας χρησιμοποιήσω αυτό το παράδειγμα, ποτέ δεν θα μπορούσε να προωθηθεί ως fake. Γιατί;
Ή όλοι οι “σωτήρες” (συνήθως ψυχοπαθείς με φασιστική νοοτροπία, ασχέτως πως αυτοπροσδιορίζονται) έρχονται να σας “σώσουν” από τους “εχθρούς” κάθε είδους, ενώ ο μεγαλύτερος και επικινδυνέστερος εχθρός σας είναι αυτοί οι ίδιοι!
Στην εποχή της σύγχυσης, υπάρχει όμως το άκρως αποτελεσματικό αντίδοτο: είναι αυτό της διανόησης. Και είναι ακριβώς αυτή η εποχή, όπου η κυρίαρχη ιδέα πρέπει να είναι να εκφράσεις (πολύ προσοχή εδώ) τα ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ πράγματα, τα οποία έχεις. Και οι καλλιτέχνες αυτές τις περιόδους έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία, διότι μπορούν με έναν πολύ όμορφο τρόπο να εκφράσουν αυτά τα πολύ όμορφα πράγματα, τα οποία θα πρέπει να ακουστούν.
Αλλά να είναι πραγματικά, πηγαία και αυθεντικά ΟΜΟΡΦΑ. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα διαφέρουν από τα fake news.
Δεν είναι τυχαίο πως αριστουργήματα σε κάθε μορφή τέχνης γεννήθηκαν στις δυσκολότερες περιόδους. Οι καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες δημιουργήθηκαν τη σκοτεινή περίοδο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Και από το 1933 έως το 1945 κανείς δεν δημιούργησε τίποτα. Αλλά η πρώτη πράξη του καθεστώτος (και κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος) ήταν να κάψει τα βιβλία και τους πίνακες ζωγραφικής. Γνώριζαν πολύ καλά από πού προέρχεται ο κίνδυνος.
Όχι αγαπητές μου φίλες και αγαπητοί μου φίλοι!
Ακριβώς ΑΥΤΗ είναι η καλύτερη περίοδος για έναν καλλιτέχνη να εκφράσει τα καλύτερα και μέσω της τέχνης να τα παρουσιάσει με τον ομορφότερο τρόπο.
Και καλλιτέχνης δεν είναι κάποιος, ο οποίος από μόνος του έδωσε τον τίτλο αυτόν στον εαυτό του. Είναι ο ΚΑΘΕ ένας από εμάς, ο οποίος ή η οποία, αποφασίζει να εκφράσει ό,τι πιο όμορφο έχει μέσα του. Ας είναι και το ελάχιστο.
Ξεχάστε για λίγο σήμερα το μίσος για “κάτι” ή “κάποιον”. Αφήστε στην άκρη το παρελθόν. Μην απασχολήσετε το μυαλό σας με πολύπλοκες σκέψεις και μοχθηρά συναισθήματα. Βγείτε έξω, κόψτε ένα λουλουδάκι και προσφέρετέ το σε όποιον συναντήσετε μπροστά σας:
“Σας προσφέρω ένα λουλουδάκι” και εξαφανιστείτε γρήγορα, διότι η σύγχυση της εποχής μας πιθανότατα θα προκαλέσει τη σκέψη “τι σκοπό έχει και τι θέλει από εμένα” και να μην αφήσει τον άνθρωπο στον οποίον το προσφέρατε να σκεφτεί το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ: “Τι ωραία! Ένας Άνθρωπος μου πρόσφερε ένα λουλούδι!”