Οι δυο πρώτες αρχές του Tood για τους πολιτικούς:
- Άσχετα με το τι σου λένε, δεν σου λένε ποτέ όλη την αλήθεια
- Άσχετα με το θέμα για το οποίο μιλούν, αναφέρονται πάντα στο οικονομικό
Η βασική αρχή δημοκρατικής διακυβέρνησης του Jacquin:
Κανενός η ζωή, η ελευθερία ή η περιουσία δεν είναι ασφαλής όταν η Βουλή συνεδριάζει.
(πηγή: Αrthur Bloch: Ο νόμος του Μέρφυ)
Ασχέτως του αν είναι οι χειρισμοί της κυβέρνησης ή οι επιλογές μίας ισχυρής (;) χώρας το αποτέλεσμα είναι σαφές:
Ανά πάσα στιγμή όλα (τα υλικά) μπορεί να χαθούν…
Θα επισήμανα όμως και δύο άλλες πτυχές, οι οποίες δεν έχουν εντοπισθεί ή τουλάχιστον αξιολογηθεί.
Ενδεχομένως η Κυπριακή κυβέρνηση να μετακύλησε το κόστος διάσωσης των τραπεζών από τους μετόχους στους καταθέτες (όπως ισχυρίζεται η Γερμανική πλευρά), ή η Γερμανική κυβέρνηση επίσης να επέβαλλε σκληρούς όρους, αλλά μην σας διαφεύγουν της προσοχής σας δύο ακόμα πιο σημαντικές συνέπειες (η μία μάλλον εκπληκτική):
Μία έστω πρώην υπερδύναμη (και σίγουρα όχι αμελητέα) χώρα όπως η Ρωσία, έχει εγκλωβισμένους καταθέτες της σε ένα μικρό (“ασήμαντο” τρόπος του λέγειν) νησί της Μεσογείου, οι οποίοι ενδέχεται να υποστούν υποχρεωτική απώλεια της τάξεως του 20-25% του ποσού των καταθέσεων, τις οποίες εμπιστεύτηκαν και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να κάνει τίποτα…
Μην σας ξεγελά το γεγονός πως η Κύπρος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τρόπος του λέγειν και αυτό πλέον). Ούτε το ποιόν των καταθέσεων. Η ουσία είναι πως την Τρίτη οι Ρώσοι μεγιστάνες θα αποσύρουν τις καταθέσεις τους (αν μπορέσουν) με τεράστιες απώλειες…
Ενδιαφέρον;
Πολύ θα έλεγα. Λοιπόν ας τροποποιήσουμε το σκεπτικό μας και ας σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν αντί για Ρωσικά ήταν στην Κύπρο Γερμανικά κεφάλαια, ή ακόμα καλύτερα Αμερικανικά… Προσέξτε γιατί το αναφέρω αυτό…
Προφανώς αυτή τη στιγμή έχουμε επιστρέψει στην εποχή του Λουδοβίκου 14ου, όπου οι κυβερνήσεις και μία δράκα ανεύθυνων έπραττε κατά βούληση και θεωρούσε ότι ολόκληρος ο πληθυσμός με την περιουσία του ήταν δικός της… και ήταν…
Επιπλέον ακόμα και χώρες δεν έχουν την δύναμη να επιβάλουν τα συμφέροντά τους εμπρός σε μία χώρα, η οποία αν και οικονομικά δυνατή δεν αποτελεί στρατιωτική δύναμη. Εδώ όμως δεν αναφέρομαι στην Κύπρο. Αναφέρομαι στην Γερμανία, η οποία αν δεν το γνωρίζετε αποτελεί στρατιωτική δύναμη δεύτερης κατηγορίας!
Η Γερμανία πέραν της οικονομικής ισχύος της πρακτικά δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα με άλλες μεθόδους. Προφανώς η Ρωσία δεν έχει ενδοιασμούς, αλλά ίσως δεν αισθάνεται τόσο ισχυρή, λόγω και της Τουρκίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είχαν κανέναν ενδοιασμό και θα δρούσαν κατά κρίσιν…
Σημειώνω πως σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ τις πρακτικές ή τον τρόπο λειτουργίας των κρατών και την συλλογική ευθύνη, η οποία ενσταλάζει και στον τελευταίο (αν υπάρχει τέτοιος) πολίτη.
Αναφέρομαι ωστόσο πως μας έχει διαφύγει το γεγονός πως η Γερμανία αυτή τη στιγμή σαν όπλα επιβολής χρησιμοποιεί μόνο την οικονομία της και τίποτα άλλο…
Οι Μερσεντές όμως δεν αποδίδουν το ίδιο καλά με τα πυροβόλα ή τις φρεγάτες… Φυσικά δεν εννοώ πως θα πρέπει να …επιτεθούμε στρατιωτικά στην …Γερμανία!
Εν τέλει η “γυάλινη” δύναμη της Γερμανίας οφείλεται στις αδυναμίες όλων των άλλων. Κάθε άνθρωπος οφείλει να επιζητεί τον πλούτο και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του. Προφανώς το ίδιο επιδιώκουν και οι Βόρειο-Ευρωπαίοι, ίσως στηριζόμενοι περισσότερο στην επιθυμία των Νοτίων για πολυτελέστερη και πιο ξεκούραστη διαβίωση…
Σημείωση 1: Στην αρχαία Ελλάδα οι Σπαρτιάτες, με τον …Σπαρτιάτικο τρόπο ζωής τους δεν είχαν να χάσουν πρακτικά τίποτα, εκτός από ένα ανυπολόγιστης αξίας “προϊόν”: την ελευθερία τους. Οι Πέρσες δεν μπόρεσαν να τους επιβληθούν, διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πολέμησαν για τα άρματα τύπου “Μηδείας” (όπως Μερσεντές) αλλά για να ξυπνούν το πρωί και να αναπνέουν ελεύθεροι…
Σημείωση 2: Στην Κύπρο, παρά την εισβολή το 1974 αμέλησαν χαρακτηριστικά να θωρακίσουν στρατιωτικά την χώρα. Το Ισραήλ παραδίπλα έπραξε διαφορετικά και παρακαλώ μην μου αντιτείνετε πως είναι διαφορετικά τα μεγέθη… Ναι, είναι, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Κάποιος πρέπει να λειτουργεί με τα δεδομένα του… (βλ. Αρχαία Ελλάδα)…
Σημείωση 3: Κανείς πρακτικά δεν μπορεί να σου επιβάλει τίποτα. Μπορεί να “παραδίδεσαι”, αλλά ποτέ μην το βάζεις κάτω…
Σημείωση 4: Αυτό που μένει, όταν δεν σου έχει μείνει πιά τίποτα είναι αυτό, το οποίο μπορείς να μεταφέρεις πάντα μαζί σου: το μυαλό και τις γνώσεις σου. Αυτό είναι το υπερ-όπλο.
