Υπάρχει ένα θέμα, το οποίο συζητούσαμε πολύ συχνά με τον πατέρα μου και το σκεπτικό του άρθρου είναι καθαρά δικό του. Μου τόνιζε πως ενώ στην Ισπανία και την Πορτογαλία οι δικτατορίες του Φράνκο και του Σαλαζάρ είχαν διάρκεια 40 και 50 χρόνια αντίστοιχα στην Ελλάδα η κατάπτυστη χούντα κατάφερε να κρατηθεί “μόνο” επτά. Το ίδιο συνέβαινε (εννοώ σε διάρκεια) και σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες, τις χώρες της Νοτίου Αμερικής, σχεδόν όλες τις Ασιατικές, τα Αραβικά βασίλεια αλλά και όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης.
Στην Ελλάδα μετά βίας επτά χρόνια και αυτά με χίλιες δυο ανωμαλίες (όχι όμως πως ήταν λίγα και ούτε για αστείο … αγγελικά· στυγνή δικτατορία ήταν).
Αυτή είναι μία πολύ σημαντική παρατήρηση και με την τεράστια πολιτική του εμπειρία και οξύνοια αλλά με απόλυτα δημοκρατική και προοδευτική αντίληψη μου την επισήμανε πολλές φορές. “Πρόσεξε” μου έλεγε. “Οποιοσδήποτε θελήσει στην Ελλάδα να επιβάλλει ένα αυταρχικό καθεστώς ή μία συγκεκριμένη νοοτροπία, έχει μέγιστο χρονικό περιθώριο τα επτά χρόνια”! Και προσέξτε πως ακόμα και οι περισσότερες εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν ολοκληρώνουν σχεδόν ποτέ τη δεύτερη τετραετία.
“Εάν λοιπόν” συνέχιζε “θέλεις να επιτύχεις μία πολιτική μεγάλης διάρκειας στην Ελλάδα, πρέπει να εφαρμόσεις εξαιρετικά σκληρά μέτρα άμεσα και οπωσδήποτε μέσα σε μία τριετία”. Αυτό το γνώριζαν πάρα πολύ καλά οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και το εφάρμοσαν με κόστος ωστόσο ένα εμφύλιο πόλεμο…. τριετούς διαρκείας! Και ομολογουμένως είχε διάρκεια η μεταπολεμική εποχή, διότι μόλις το 1981 με την περιβόητη “Αλλαγή” κατάφεραν οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις να ανατρέψουν το καθεστώς δεκαετιών μίας συντηρητικής διακυβέρνησης.
Ο προηγούμενος κανών της Ελληνικής επταετίας αποτελεί μία πολύ ελπιδοφόρα ιδιότητα του Ελληνικού λαού, η οποία διορθώνει τις διαστροφές επίδοξων ηγεμονίσκων. Απλά έχει ένα μειονέκτημα. Ισχύει ΚΑΙ για την περίπτωση μίας φωτισμένης ηγεσίας!
