Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραψα πως ο κίνδυνος από την ύπαρξη ενός εχθρού προέρχεται από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά όλοι οι εχθροί δεν είναι της ιδίας δυναμικότητας. Άλλο τα Σκόπια, άλλο οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλο η Τουρκία (ενδεικτικά αναφέρω τις χώρες, δεν υπονοώ τίποτα). Ποτέ δεν υποτιμάς τον αντίπαλο ούτε προφανώς παραδίδεις τα όπλα, αλλά κινείσαι διαφορετικά. Με τα Σκόπια είσαι απειλητικός και επιθετικός, με τις Ηνωμένες Πολιτείες επιστρατεύεις την διπλωματία μαζί με την τέχνη σου και πονηριά, με την Τουρκία αξιολογείς τις ΔΙΚΕΣ της δυνάμεις.
Προ ημερών πέρασα από το μνημείο της Μελούνας, μία τοποθεσία (ορεινή διάβαση) λίγο νοτιότερα από την Ελασσόνα στο Ν. Λαρίσης. Εκεί κατάφεραν ο βασιλεύς Γεώργιος Α΄ και ο άφρων και γελοίος πρωθυπουργός Θεόδ. Δεληγιάννης να φτάσουν τα σύνορα της Ελλάδος το 1897 με την ταπεινωτική ήττα. Διότι όπως και οι νίκες, το ίδιο και οι ήττες είναι επώνυμες. Και οι ηγεσίες στις συγκεκριμένες περιπτώσεις φέρουν και όλη την ευθύνη.
Η “Ελλάς της Μελούνας” έμεινε χαρακτηριστική ειρωνική έκφραση για το πού μπορεί να καταλήξεις εάν “μεγάλες” ιδέες χωρίς θεμέλια σφηνωθούν στο μυαλό σου. Και τούτο, διότι τότε η Ελλάδα περιορίστηκε τόσο πολύ σε έκταση και δύναμη, ώστε να είναι ένα δείγμα κράτους. Περισσότερα για τα γεγονότα της εποχής διαβάστε σε σοβαρές ιστορικές πηγές.
Γιατί τώρα αναφέρω τη Μελούνα;
Διότι εάν όντως η Τουρκία είχε σοβαρή πολιτική (κατ΄ εμέ ο συγκεκριμένος δικτάτωρ αποτελεί μέγιστη τύχη για την Ελλάδα) την περίοδο των μνημονίων θα είχε επαναφέρει (θεωρητικώς) τα σύνορα της Τουρκίας στη… Μελούνα! Αλλά ούτε αυτό δεν ήταν ικανός να κάνει.
Και οι Έλληνες εάν αντιδρούσαν, όπως αντέδρασαν στην κρίση (εντελώς αμυντικά και με απίστευτη φοβία) ανεξαρτήτως της πραγματικής τους μαχητικής ικανότητας εκεί θα έφταναν. Προσοχή! Άλλο ικανότητα, την οποίαν διαθέτει σαφώς ο Ελληνικός λαός και άλλο ανίκανες ηγεσίες (βλέπε Θεόδ. Δεληγιάννη και καμιά εκατοστή ακόμα πρώην και νυν). Αλλά όλα αυτά τα χρόνια ο γείτων είχε (και έχει) ό,τι χειρότερο από πλευράς ηγεσίας και δεν εκμεταλλεύτηκε απολύτως τίποτα. Και τώρα γελοιοποιείται ακόμα περισσότερο με συμφωνίες καθορισμού Α.Ο.Ζ. με τη… Βραζιλία και την Παπούα.
Η Τουρκία αυτή τη στιγμή είναι απλά ένας ταραξίας (μπαχαλάκης της γειτονιάς) και δεν πρόκειται να κάνει απολύτως τίποτα. Η ευκαιρία της πέρασε ανεπιστρεπτί (έως ότου αλλάξει ηγεσία και αναλόγως συνθηκών και στην Ελλάδα).
Αυτή είναι η άποψή μου και φυσικά δεν πρόκειται να διασπείρω δολίως ιδέες φοβίας, όπως έπραξαν κατά κόρον συγκεκριμένοι δοτοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι από το 2008 και εντεύθεν.
