Ένα από τα πλέον δυστοπικά σημεία της Ελλάδος με το όνομα “Πολυχώρος Πολιτισμού”. Η περιοχή του πρώην εργοστασίου Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα με έκταση 640 στρεμμάτων και πρώην στεγασμένων χώρων 146.000 τ.μ. σε ένα από τα καλύτερα “οικόπεδα” της Ελλάδος παραμένει αναξιοποίητη.
Αλλά τι σημαίνει “αναξιοποίητη”; Και θα έπρεπε να αξιοποιηθεί; Και πώς;
Δεν έχω ζήσει στην περιοχή αλλά διαβάζω για τις σκληρές συνθήκες εργασίας στο συγκρότημα καθώς και τη μόλυνση στο περιβάλλον, την περίοδο λειτουργίας του. Επίσης διάβασα για την κατεδάφιση πάρα πολλών κτιρίων του πρώην εργοστασίου, (σήμερα από τα 109 κτίρια παραμένουν μόνον τα 2). Ίσως ήθελαν να σβήσει εντελώς η μνήμη του παρελθόντος. Δεν γνωρίζω όμως τόσα πολλά για να εκφέρω και τη δική μου γνώμη. Βέβαια το ερώτημα είναι ένα:
Πρέπει να… εξαφανίζεται εντελώς ένα κτίριο ή ένα συγκρότημα επειδή για όποιους λόγους έχει καταστεί μισητό; Η Βαστίλη κατεδαφιστηκε πέτρα-πέτρα και μόνο το περιτύπωμά της έχει απομείνει με άσπρο ασβέστη δηλωτικό της περιοχής την οποίαν καταλάμβανε. Όλα τα ανάκτορα ανήκαν στους πλέον άθλιους ηγεμόνες αλλά τα κτίρια στο αοποία διέμεναν δεν κατεδαφίστηκαν.
Το μίσος δεν οδηγεί πουθενά.
Τιμωρείς τους θεσμούς και τους ανθρώπους, αλλά όχι αναγκαστικά τα κτίρια. Γιατί ΚΑΙ αυτά θα πρέπει να θυμίζουν τι προηγήθηκε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά και πάλι τιμωρείς διπλά τον εαυτόν σου, διότι διαγράφεις και την ιστορικη μνημη. Ειδικά τα εργοστάσια, επειδή η αρχιτεκτονική τους δεν διαπνέεται από κανέναν άλλο λόγο παρά τη λειτουργικότητά τους, δεν διαθέτουν εκείνα τα στοιχεία κακογουστιάς μιάς εποχής. Το σχήμα τους ακολουθεί την λειτουργία και το αποτέλεσμα για την παραγωγή του προϊόντος.
Δεν θα επεκταθώ άλλο, διότι ούτε γνωρίζω πολλά για την συγκεκριμένη περίπτωση ούτε και γιατί αυτός είναι ο στόχος του άρθρου μου. Θέλω όμως να επισημάνω πως πολιτισμός ΔΕΝ είναι χώροι αναψυχής με καφετέριες. Δεν τον είδαμε αυτόν τον… πολιτισμό πουθενά όπου επικράτησε αυτή η λογική της μετατροπής χρεοκοπημένων ή εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών συγκροτημάτων σε πολυχώρους πολιτισμού. Και τελικά χάθηκαν και οι όποιες παραγωγικές μονάδες και πολιτισμός δεν προέκυψε.
Όταν καταστρέφεις κάτι οφείλεις να το αντικαταστήσεις με κάτι καλύτερο, χωρίς όμως να το αποκόψεις από την συλλογική μνήμη.
Διαβάζω πολλά και θα ενημερωθώ. Για την ώρα δείτε τις φωτογραφίες ενός δυστοπικού περιβάλλοντος…
