Παρατηρούσα χθες τις παρελάσεις· από τον υπολογιστή μου μέσω διαδικτύου, διότι δεν αποφάσισα να μετακινηθώ. Και σκεφτόμουν…
Έβλεπα την ΠτΔ, δίπλα της να στέκονται άνθρωποι με θέσεις εξουσίας, τον Πρωθυπουργό, υπουργούς, ανώτατους στρατιωτικούς και απέναντι δημοσιογράφους, φωτογράφους, πλήθος κόσμου με κλάσμα εξουσίας σε σχέση με τους απέναντι.
Παρατηρούσα και τα ένστολα τμήματα. Όμορφες γυναικείες παρουσίες μέσα σε κλειστούς σχηματισμούς με συγχρονισμένο βήμα, όπου και πάλι σκεπτόμουν πόσο μικρό τμήμα εξουσίας κατέχουν στη συνολική δομή της κοινωνίας.
Οι θεατές από την άλλη πλευρά, άλλοι από περιέργεια, άλλοι επειδή είχαν κάποιον δικό τους να δουν και να χαρούν, όλοι μέσα σε ένα πλέγμα με συγκεκριμένες δυνατότητες κινήσεων. Ιεραρχία στα στρατιωτικά σώματα, όπου μία ελάχιστη διάφορά στο βαθμό της σχολής δημιουργεί εξουσία και υπακοή, αποφάσεις κάποιων άλλων με επιρροή στο σύνολο σχεδόν και αποφάσεις με συνέπειες μικρές ή μεγάλες.
Στον ουρανό τα μαχητικά αεροπλάνα, τα επιθετικά ελικόπτερα και εάν ήταν δυνατόν από πρακτικής απόψεως θα παρήλαυνε και μία φρεγάτα του Πολεμικού ναυτικού. Όλα αυτά συντονισμένα και συσχετισμένα μέσα σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο και αλληλεξαρτώμενο πλέγμα.
Και εάν χρειαστεί να λειτουργήσει εμπρός σε μία σπουδαία ανάγκη θα πρέπει να στοχεύσει προς το στόχο. Έναν πόλεμο ας υποθέσουμε, έναν πόλεμο, τον οποίον δεν μπορεί να αποφασίσει και να κηρύξει κανένας άλλος παρά μία πολύ μικρή και περιορισμένη ομάδα ανθρώπων, η οποία όμως προέρχεται από τη συγκεκριμένη κοινωνία και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν.
Μην ξεχνάτε πως ο τελευταίος στρατιώτης ενός νικητή είναι ανώτερος από τον ισχυρότερο ηγεμόνα ενός ηττημένου.
Αυτή την εικόνα σχηματοποιούσα, ως ένα ψηφιδωτό συσχετισμών παρακολουθώντας την παρέλαση. Και αναρωτιόμουν πόσο κοντά ή πόσο μακριά ευρίσκεται κάθε ένα στοιχείο της κάθε ψηφίδας… Στην τελευταία σειρά ενός σχηματισμού η κοπελίτσα με το όπλο στο χέρι και σε απόσταση λίγων μέτρων η ΠτΔ… Πόσο κοντά, πόσο μακριά…
Κι εγώ τώρα γράφω αυτές τις γραμμές από ένα ασήμαντο σημείο κάπου κι εσείς πάλι τις διαβάζετε από ένα ίσως σημαντικότερο σημείο κάπου αλλού. Αλλά ΚΑΙ εσείς ΚΑΙ εγώ ανήκουμε όλοι μας μέσα σε αυτό το πλέγμα, το οποίο χθες σχηματοποιημένο, μάλλον άριστα… χαρτογραφημένο, εξελίχθηκε εμπρός στα μάτια μας από μία παρέλαση.
Και αύριο, στις διάφορες υπηρεσίες, στις δραστηριότητές μας και πάλι θα ασχολούμαστε με τα μικρά ή μεγάλα θέματά μας ξεχνώντας τη δομή αυτή.
Δεν ξέρω, δεν καταλήγω πουθενά ούτε αυτός είναι ο σκοπός μου. Σκόρπιες σκέψεις μόνο…
Αλλά ένα γνωρίζω. Πως εάν λείπει έστω μία ψηφίδα από το μάτι του υπέροχου ψηφιδωτού του επίσης θαυμάσιου αρχαιολογικού χώρου της Πάφου, το μάτι ΔΕΝ θα βλέπει. Ακόμα και εάν έχει τόσα κενά το ψηφιδωτό.
Τελικά είμαστε τόσο κοντά… αλλά το ξεχνάμε καθημερινά.
