Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Η Γέφυρα των Κατασκόπων

Χθες παρακολούθησα για δεύτερη φορά την γνωστή κινηματογραφική ταινία του Στήβεν Σπήλμπεργκ με τον ομώνυμο τίτλο. Έχω γράψει και στο παρελθόν σχετικά αλλά σήμερα θα ήθελα να επισημάνω τα τρία (συν ένα) σημεία του σεναρίου της, τα οποία έχουν την μεγαλύτερη σημασία κατά τη γνώμη μου:

Το πρώτο είναι η έννοια των κανόνων (rules). Τι είναι εκείνο, το οποίο έκανε μία χώρα μεταναστών αυτό, το οποίο είναι σήμερα; Πως ενσωμάτωσε τόσα διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα και τόσα επίπεδα ανθρώπων ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο έθνος; Με την τήρηση των κανόνων. Υπάρχουν Αμερικάνοι πολίτες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε Αγγλικά. Αλλά ακολουθούν τους θεσπισμένους κανόνες. Και αυτό είναι αρκετό.

Το δεύτερο είναι η αναγνώριση των αξιών. Ο ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Σοβιετικός κατάσκοπος εν προκειμένω ήταν ένας πολύ πιστός στρατιώτης. Κορυφαίος κατάσκοπος, αλλά με τις αρχές της χώρας, την οποία υπηρετούσε. Το εάν ανήκε στο εχθρικό στρατόπεδο και προφανώς επεδίωκε να βλάψει τον αντίπαλο δεν τον καθιστούσε λιγότερο αξιοσέβαστο στο πεδίο της μάχης. Διότι δεν δείλιασε ούτε πρόδωσε τις αρχές του.

Το τρίτο σημείο είναι η απάντηση, την οποία έδινε πάντα ο Σοβιετικός κατάσκοπος στο ερώτημα του Αμερικάνου δικηγόρου του:
– “Δεν ανησυχείς;”,
ακόμα και όταν αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο της ποινής του θανάτου σε ηλεκτρική καρέκλα. Αποκρινόταν:
-“Και σε τι θα ωφελούσε;”
Βλέπετε δεν γίνεσαι κορυφαίος όταν επικρατεί στον χαρακτήρα σου η αυτοταπείνωση της ανησυχίας.

Τέλος μία άλλη πολύ όμορφη σκέψη, την οποία μεταφέρω αυτούσια:

“Ο δειλός πρώτα χάνει την αξιοπρέπεια του και μετά εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης!”

Άρα όταν εγκαταλείπετε από κάπου να γνωρίζετε πως έχετε χάσει πρώτα την αξιοπρέπειά σας (και μαζί και τη μάχη)! Δύο φορές ηττημένοι!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)