Πριν από λίγο (16:00) επέστρεψα από την, όπως νομίζω (χαριτολογώντας) πως θα έπρεπε να ονομάζεται “βαθιά” ορεινή Αχαΐα Αναφέρομαι στην περιοχή “πίσω” από τα Καλάβρυτα προς την Κλειτορία (Μαζέϊκα). Εδώ κυριαρχεί ο Χελμός. Το ίδιο ισχύει και για την περιοχή του Ερυμάνθου.
Περιοχές παραγνωρισμένες, οι οποίες βρίθουν από μυθολογικά στοιχεία, ιστορία, γενικώς από Ελλάδα στην καθαρότερη μορφή της ακόμα και εάν την εξιδανικεύω.
Συγχωρέσατε μου τον έκδηλο τοπικισμό, αλλά ομολογώ πως εμένα προσωπικά μου ασκούν μία μοναδική γοητεία.
Το χιονοδρομικό των Καλαβρύτων (θεωρητικά) κάπου ζημίωσε σε έναν βαθμό την περιοχή με την έννοια, πως πάρα πολλοί δεν σκέφτονται να συνεχίσουν προς το οροπέδιο των Λουσών και τελικά μένουν με μία μερική άποψη του τόπου, χάνοντας τα καλύτερα.
Αυτήν την περίοδο θέλω να πιστεύω πως θα παρακολουθήσουμε πολύ όμορφα πράγματα και αρχιτεκτονικές δημιουργίες σε περιοχές της Βόρειας Πελοποννήσου. Για την ώρα θαυμάστε τον Χελμό από την περιοχή του Λευκασίου (Καστριά) καθώς και τον Κορινθιακό από το Άνω Διακοπτό.
Δυστυχώς λόγω του φόρτου εργασίας δεν μπόρεσα να σας φωτογραφίσω περισσότερα για να χαρείτε. Αλλά το ταξίδι είναι εμπρός μας!
Και εντελώς ειλικρινά αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι δεν κινηματογραφώ ή φωτογραφίζω, ούτε περιγράφω για να γράφω που είμαι και τι κάνω, αλλά διότι επιθυμώ να βιώνετε έστω και νοερά κάποιες εμπειρίες, τις οποίες ενδεχομένως λόγω απόστασης ή συνθηκών δεν μπορείτε να έχετε αυτή τη στιγμή.
Όλοι μας να εμπνεόμαστε και να εφευρίσκουμε λόγους και ερεθίσματα να δημιουργούμε για να γινόμαστε καλύτεροι προς όφελος όλων.
Οι αφορμές για ευτυχία είναι μακράν περισσότερες από τις αφορμές για δυστυχία.
