(και μία απρόβλεπτη πρωινή σημείωση)
Χθες ολόκληρη την ημέρα ήμουν στην Αθήνα (ή μάλλον καλύτερα στην Αττική). Στην πορεία θα δούμε πολλά. Ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω το πόσο λίγο (έως ελάχιστα) γνωρίζω την κορυφαία Γη…
Σε κάποια σημεία ελάχιστα μακριά από το κέντρο οι μυρωδιές των θυμαριών και το φυσικό τοπίο σε κάνουν να πιστεύεις πως είσαι στον Ταύγετο. Η θέα σου κόβει την ανάσα. η θάλασσα είναι ελάχιστα μακριά και είσαι μόλις 25 χιλιόμετρα από τον κέντρο της Αθήνας. 25 χλμ με την κλίμακα της Πάτρας είναι… πολλά, (Πάτρα – Κάτω Αχαΐα)… Με την… Αττική κλίμακα είναι ελάχιστα…
Η περιοχή του όρους της Πεντέλης, διότι σε αυτήν αναφέρομαι από την Ανατολική της πλευρά είναι ακόμα ένα θαυμάσιο σημείο…
Βλέποντας μς θλίψη όμως τεράστια παράλογα και εντελώς ακαλαίσθητα οικοδομήματα αναλογίζομαι πως κάπως αντίστοιχα ήταν ολόκληρη η Αττική πριν από λίγα μόλις χρόνια… Αναρωτιέμαι για την “θέση” ενός μηχανικού, ο οποίος καλείται να “επέμβει” σε αυτό το τοπίο…
Μπορεί άραγε να έχει νόημα μία καλαίσθητη, διακριτική κατασκευή μέσα στο σχετικό πλήθος των αδηφάγων πολυκατοικιών;
Επειδή χθες οι “τύψεις” άρχισαν να με κυνηγούν… αυτο-απαντώ:
Το τοπίο είναι εκεί και ανήκει στους ανθρώπους. “Πρέπει” να χρησιμοποιείται και ο τρόπος είναι ο βαθμός των εξετάσεων μιας κοινωνίας έναντι της ιστορίας.
Δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση μεταξύ των αρχιτεκτονημάτων του Παλαιού Ψυχικού (εποχής 1923 έως 1950) και άλλων σύγχρονων περιοχών. Το Παλαιό Ψυχικό ιδρύθηκε το 1923 (με νόμο μάλιστα σχετικό με το προσφυγικό ζήτημα της Ελλάδος) αλλά η αισθητική του και η περιβαλλοντική αντίληψη κορυφαίες (και αναφέρομαι σε μία τόσο ταραγμένη εποχή)… Βέβαια ούτε και αυτό γλύτωσε από την λαίλαπα των τερατουργημάτων (θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια μάλιστα σε συνδυασμό με τους πολύ γνωστούς ιδιοκτήτες τους και θα γίνει αντιληπτό πόσο στενή σχέση υπάρχει μεταξύ αρχιτεκτονικής και παιδείας, αλλά κινδυνεύω να… τσιμεντωθώ στα ανοιχτά της Ραφήνας)!
Σταματώ εδώ…
Μπορεί ένας κούκος να φέρει την άνοιξη; Ναι σαφώς και μπορεί! Η επιρροή μίας όμορφης πράξης, ενός όμορφου αρχιτεκτονήματος είτε καινούργιου είτε αποκατεστημένου είναι πολλαπλάσια του μεγέθους της και αρκετή για να ωθήσει πολλές δυνάμεις εν υπνώσει στο να ξεπεταχθούν (γιατί υπάρχουν). Η ισοπεδωτική εξομοίωση με τον “εύκολο” κοινό νου (με το επιχείρημα ότι δεν μπορείς να διαφορετικά να επιβιώσεις) είναι η σίγουρη οδός προς την κάθοδο… (και τελικά και την αποτυχία της επιβίωσης, όπως πλέον είναι ορατό γύρω μας)…
Ποιός είπε όμως ότι γίνονται όλα αυτά χωρίς κάποιο πολύ μεγάλο (έως δυσβάσταχτο) προσωπικό κόστος;
Προχωράμε λοιπόν… ακλόνητοι στα πιστεύω μας…
Πρωινή σημείωση: Για άλλη μία φορά σήμερα το πρωί αισθάνθηκα τόσο “λίγος” σε αυτή τη ζωή… Κατεβαίνοντας προς το γραφείο συνάντησα την πολύ καλή μου φίλη και εξαίρετη γιατρό Athanasia Tsapalira. Στην συνάντηση προσετέθη τυχαία διερχόμενη μία γνωστή της κοπέλα, (δεν την γνωρίζω), η οποία μας αποκάλυψε ένα σοβαρότατο και μόνιμο (εφ’ όρου ζωής) πρόβλημα της 7χρονης κόρης της, το οποίο έμαθε τρεις ημέρες νωρίτερα• κι εγώ συζητούσα προηγουμένως και στενοχωριόμουν για τα “αναντικατάστατα ” αρχεία του σκληρού μου δίσκου… Φφφφφ…
