Μία από τις πλέον ακατανόητες (για εμένα) συμπεριφορές του ανθρώπου είναι η ευκολία εγκατάλειψης του στόχου. Το έχω διαβάσει σε ιστορικές αναφορές, το γνωρίζω προσωπικά, το βλέπω παντού. Σε πάμπολλες περιπτώσεις υπάρχει κάποια σπίθα, η οποία μετουσιώνεται σε κάποιο πρόσωπο και αυτό καθοδηγεί τους πολλούς σε κάποιο στόχο (δεν εξετάζω το είδος του στόχου). Αυτό ισχύει και σε μεγάλη κλίμακα εθνών αλλά και σε πολύ μικρότερες. Μέχρι και οικογένειες αφορά αλλά ΚΑΙ μεμονωμένους ανθρώπους.
Ποια είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης, εάν υποθέσουμε πως θέλουμε να σβήσουμε αυτή την σπίθα;
Η μέθοδος της “Αρχής του Τετελεσμένου” (γεγονότος).
Να δώσω ένα σαφές παράδειγμα; Η δολοφονία ενός ηγέτη ή έστω αρχηγού ενός κινήματος σε μεγάλη κλίμακα. Ή η πώληση κρυφίως ενός περιουσιακού στοιχείου, το οποίο αγωνίζεται μία οικογένεια ή επιχείρηση να κρατήσει. Ή η απότομη λήξη των διαπραγματεύσεων με μία επιθετική κίνηση από την μία πλευρά ενώ όλα φαίνονταν πως έβαιναν καλώς.
Τότε δημιουργείται ένα τετελεσμένο γεγονός, το οποίο αλλάζει εντελώς τα προηγούμενα δεδομένα. Και στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό το γεγονός είναι αρκετό να παύσει μία κίνηση, η οποία φαινόταν έως τη στιγμή εκείνη πως ήταν ανίκητη.
Αυτό διότι τα τετελεσμένα γεγονότα για να ανατραπούν (εάν αυτό είναι εφικτό) απαιτούν πολλαπλάσια ενέργεια για την αποδόμηση τους από όση απαιτούνταν προηγουμένως για την νικηφόρα τους έκβαση.
Υπάρχει όμως και μία άλλη ενοχλητική λεπτομέρεια. Κάποια πράγματα δεν αποτελούν εκ βαθέων πραγματικές ανάγκες ή επιδιώξεις. Η δολοφονία ενός ηγέτη λχ δεν μπορεί να ανατρέψει την πορεία ενός κινήματος εάν αυτό είναι πραγματική και ειλικρινής επιδίωξη των πολλών. Θα βρεθεί σίγουρα αντικαταστάτης. Εάν όμως πρόκειται για μία διαδικασία,, η οποία απλά ακολουθείται από τους πολλούς, τότε είναι αρκετό να εκλείψει ο δημιουργός ή ο ηγέτης και η διαδικασία αυτή να παύσει.
Τα προηγούμενα ορίζουν και το “βάθος” μίας ανάγκης ή μίας κοινωνίας. Οι πονηροί πολύ εύκολα μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα εάν διαπιστώσουν πως τελικά τα νερά (της ανάγκης ή της κοινωνίας) εμπρός τους είναι πολύ ρηχά.
Και εάν ακόμα δεν είναι τόσο ρηχά φροντίζουν να τα αποξηράνουν…
Καμία ουσιαστική δομική αλλαγή στην κοινωνία ή οπουδήποτε δεν μπορεί να επέλθει χωρίς το ανάλογο βάθος. Εάν τυχόν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να παρουσιάζεται μία αθλιότητα ή μία ηλιθιότητα (από την πλήρη ασέβεια σε κάθε θεσμό, από τον απόλυτο ξεπεσμό τηλεοπτικών θεαμάτων σκουπιδιών, από γελοίες δοξασίες και ανακάλυψη συνωμοσιών κάθε είδους) με τόσο σοβαρό τρόπο γνωρίζετε την απάντηση.
Το προηγούμενο ισχύει και σε ατομικό επίπεδο.