Ελπίζω να μην σκεφτήκατε, πως αναφέρομαι στις/στους πρώην κάθε είδους. Βέβαια θα είχατε δίκιο αλλά η έκφραση εδώ χρησιμοποιείται διαφορετικά: αναφέρομαι σε εκείνες και εκείνους, οι οποίοι κατείχαν κάποια περίοδο ένα αξίωμα, μία ηγετική θέση σε κάποιον τομέα.
Διευθυντές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, προϊστάμενοι κ.ο.κ. και οι οποίοι αποκτούν ένα είδος “εγκυρότητας” επειδή συνέβη να διετέλεσαν επικεφαλής σε κάποια από τις προηγούμενες θέσεις.
Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος και σίγουρα δεν αποτελεί προσόν. Η μοναδική χρησιμότητα των περισσοτέρων είναι στο να περιγράψουν το ΠΩΣ κατέκτησαν αυτές τις θέσεις. Πολλοί επαξίως, αλλά και πάρα πολλοί επειδή ήσαν οτιδήποτε άλλο παρά ικανοί. Άφθαστοι όμως σε άλλου είδους “μέσα”.
Και εν τέλει η αξία ενός “πρώην” έγκειται ΜΟΝΟ στο έργο του και την ποιότητά του γενικώς και καθόλου (μα καθόλου) στο ότι υπήρξε κάτι από τα προηγούμενα.
Το γεγονός πως κάποιοι θεωρούνται… “αυθεντίες” εξ΄ αιτίας του προηγουμένου λόγου και θα πρέπει να ακούσουμε τις απόψεις τους, ενώ όσον καιρό υπηρετούσαν (τρόπος του λέγειν) σε μία θέση είτε προωθούσαν τις δικές τους επιδιώξεις είτε προκάλεσαν μεγάλο κακό θα έπρεπε να τους εξοβελίζει η κοινωνία και όχι να τους δίνει το λόγο. Διότι αυτοί είχαν την ευκαιρία…
