Επικρατεί η άποψη πως ο “χρόνος είναι χρήμα”. Ποτέ μου δεν συμφώνησα με αυτό. Ο χρόνος έχει ΠΟΛΥ μεγαλύτερη αξία από το να περιορίζεται μόνο στο χρήμα. Το σχόλιο αυτό το γράφω, διότι παρατηρώ και τώρα αλλά και στο παρελθόν, (είναι μια διαχρονική μου παρατήρηση αυτή), μία ακατανόητη “βιασύνη” στις δουλειές.
Τι εννοώ;
Στη δίνη της επιβίωσης οι πράξεις προτρέχουν των σκέψεων και αυτό δημιουργεί ένα πολύ δυσάρεστο προηγούμενο. Εγκλωβίζεσαι μέσα στην καθημερινότητα, ΔΕΝ σκέφτεσαι (αφού δεν έχεις χρόνο) και κατόπιν αφού έχει παγιωθεί μία κατάσταση, μακράν της επιθυμητής (για εσένα) δεν μπορείς να απεγκλωβιστείς.
Κατανοώ πως η επιβίωση είναι αμείλικτη, αλλά οι σοφοί άνθρωποι θυσιάζουν μία μέτρια πρόσκαιρη λύση από μία πολύ καλύτερη στο μέλλον. Έχω στο νου μου τους ιδρυτές της Google, οι οποίοι δεν βιάζονταν να προβάλουν το προϊόν τους (τότε τη μηχανή αναζήτησης), διότι με το χρόνο ωρίμαζε και βελτιωνόταν. Το ίδιο έπραξε και ο ιδρυτής των Starbucks μέχρι να τελειοποιήσει την ιδέα και το προϊόν του και μπορώ να σας απαριθμήσω δεκάδες πολύ επιτυχημένους επιχειρηματίες.
Ο ιδρυτής μάλιστα της Goldman-Sachs, ο Μάρκους Γκόλντμαν φθάνοντας πάμπτωχος μετανάστης το 1848 στις Ηνωμένες Πολιτείες περιπλανιόταν επί δύο έτη μέχρι να… σκεφτεί τι θα κάνει! Το ίδιο και ο έτερος ο Χένρυ Λήμαν το 1844, ιδρυτής της άλλης επενδυτικής τράπεζας με το ηχηρό τέλος το 2008. Ο δεύτερος μάλιστα στην… Αλαμπάμα!
Πού καταλήγω;
Έχεις μία ιδέα, ένα επιχειρηματικό πλάνο, οτιδήποτε… δώσε του χρόνο και άφησέ το να αναπνεύσει. Το “άρπαξε την ευκαιρία” δεν αναφέρει χρόνο αρπαγής, αλλά την πράξη. Και κανένας δεν χάθηκε μετά από λίγους μήνες καθυστέρησης. Σκεφτείτε τα αυτά, αλλά ταυτοχρόνως και να τα κάνετε!
