Το θέμα αυτό είναι ολίγον απατηλό και τούτο, διότι θα πρέπει να απαντηθεί τι σημαίνει ΜΗ αναγνώριση. Σημαίνει ότι δεν έγινε; Προφανώς και όχι και αποτελεί περισσότερο ένα ψυχολογικό μέσον ανακούφισης-δικαίωσης των απογόνων και πέραν τούτου ουδέν. Φυσικά και μέσον πολιτικής πίεσης.
Η ιστορία όμως δεν γράφεται με αναγνωρίσεις, αλλά από τα ίδια τα γεγονότα. Το “φρούτο”, το οποίο ανθεί ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια είναι αυτό των κάθε είδους αρνητών. Αρνητές Ολοκαυτώματος, αρνητές Covid-19, αρνητές εμβολίων, αρνητές της σφαιρικότητας της Γης, της επίσκεψης στη Σελήνη, της χούντας και γενικά… αρνητές.
Δεν υπάρχει εδώ θεραπεία. Ας πιστεύει ο καθ΄ ένας ό,τι θέλει. Το πρόβλημα ωστόσο έχει να κάνει με το γεγονός πως οι αρνητές επιδιώκουν να επιβάλλουν τις απόψεις τους στους άλλους. Και φυσικά παίρνουν και πάρα πολλούς στο λαιμό τους με τις ιδέες τους.
Η αναγνώριση ωστόσο μιας γενοκτονίας δεν αφορά τόσο την ίδια όσο το πολιτικό της σκέλος, κατά τη γνώμη μου. Η Σφαγή του Κατύν έδειχνε ποιο ήταν τελικά το πραγματικό πρόσωπο του καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης επί Στάλιν. Και η παραδοχή του θα δήλωνε το τι ακριβώς πνεύμα κυριαρχούσε (και λίγο-πολύ όλοι δεν ήθελαν να διαταράξουν).
Ωστόσο ένα πολύ τραγικό γεγονός θα ήταν να δούμε μία κυβέρνηση μεγάλου κράτους να ΜΗΝ αναγνωρίζει το Ολοκαύτωμα (καθόλου απίθανο). Το μήνυμα; Προαλείφεται νέο…
