Υπάρχει μία σχεδόν – διαβάστε τη σημείωση στο τέλος γιατί- θαυμάσια ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων και μάλιστα… Γερμανική (!) στην οποίαν μία κούκλα από άμμο εγκαταλείπει την έρημο στην οποία ζει ψάχνοντας απεγνωσμένα να εύρει νερό. Περιπλανιέται με οδηγό τον ήχο του νερού που στάζει ψάχνοντας σε άγνωστους κόσμους φτιαγμένους από χαρτί, πέτρα και μέταλλο.
Τελικά καταφέρνει να φτάσει στο νερό, το οποίο τόσο πολύ ποθεί! Και τότε… αφού είναι από άμμο μόλις ενωθεί με το νερό διαλύεται και χάνεται…
Νομίζουμε στη ζωή μας πως η ευτυχία κρύβεται σε κάποιον στόχο, τον οποίον και εμείς απεγνωσμένα ψάχνουμε. Και τελικά μόλις τον επιτύχουμε διαπιστώνουμε πως τελικά η προσδοκώμενη ευτυχία μας καταστρέφει. Διότι ξεχνάμε από τι είμαστε φτιαγμένοι και πως ίσως είμαστε τοποθετημένοι σε αυτή τη ζωή εκεί όπου θα έπρεπε, ακόμα και εάν δεν το γνωρίζουμε…
Μην απαρνιέστε την άμμο, από την οποία είσαστε φτιαγμένοι ακόμα και για ένα τόσο σπουδαίο ιδανικό, όπως είναι το νερό, εάν δεν είσαστε φτιαγμένοι για αυτό.
Σημ. Η ταινία έχει επίσης τραγικό τέλος, αλλά ο Γερμανός σκηνοθέτης προτίμησε την συνθλιβή της αμμένιας κούκλας από τα άλλα υλικά ώστε η άμμος τελικά να καταλήξει στο νερό, το οποίο δεν καταφέρνει σώα να φτάσει. Δεν μου άρεσε αυτή εκδοχή και την τροποποίησα με την προηγούμενη, μαζί και το νόημα της ταινίας, “σκηνοθετική” αδεία…
