Δεν γνωρίζω εάν το έχετε αντιληφθεί, αλλά οι διπλοί (έως τώρα) ισχυρότατοι σεισμοί στην Τουρκία ισοδυναμούν με πολεμικό πλήγμα εξαιρετικής σφοδρότητας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά η έκταση των ζημιών καταλαμβάνει ένα τεράστιο τμήμα της Τουρκικής επικράτειας (δείτε τον επισυναπτόμενο χάρτη).
Δυστυχώς η αφροσύνη και η έπαρση των (ανόητων) λόγων της Τουρκικής ηγεσίας λειτούργησαν αρνητικά. Και το “θα έλθουμε ξαφνικά μια νύχτα” αναφερόμενοι στην Ελλάδα και την Κύπρο πραγματοποιήθηκε αλλά με διαφορετικό τρόπο. Από τις τρεις παραμέτρους μόνο η νύχτα παρέμεινε.
Η ανοικοδόμηση ενός τόσο μεγάλου τμήματος της Γείτονος θα απαιτήσει πολλές δεκαετίες και πόρους και πολύ μικρή σημασία θα έχει πλέον εάν κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου έχει Ελληνική στρατιωτική δύναμη ή εάν οι βραχονησίδες ανήκουν στην Ελλάδα ή αλλού. Όχι πως δεν μπορεί και αυτό να αλλάξει, ωστόσο οι προτεραιότητες δεν είναι ίδιες.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση δεν θα έπραττε το αυτονόητο, να συνδράμει με κάθε μέσον στη βοήθεια των σεισμοπαθών. Εκτός ίσως στην ακραία περίπτωση, όπου η Ελλάδα θα είχε κυβέρνηση αποκλεισμένου κόμματος του μίσους και αυτό προσέξτε το ιδιαίτερα.
Αλλά η έπαρση δεν είναι “προνόμιο” μόνο της άλλης πλευράς. Είναι και της Ελληνικής και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, τους οποίους τώρα δεν θα ήθελα να αναλύσω. Στη συγκεκριμένη ωστόσο περίπτωση των σεισμών ούτε κλάματα ούτε και χαιρεκακία για την καταστροφή. Διότι ένας σεισμός ή οποιαδήποτε άλλη φυσική καταστροφή μπορεί ανά πάσα στιγμή να επισκεφθεί τον οποιονδήποτε.
Ούτε προφητείες ούτε θεϊκές παρεμβάσεις παρά το άδηλον του μέλλοντος. Περισυλλογή μόνον…
Και τονίζω για άλλη μία φορά. Προσοχή στα λόγια και τη δύναμή τους. Διότι το Σύμπαν έχει διαφορετικό αλφάβητο και τα κατανοεί με τον δικό του τρόπο.
Πηγή χάρτη: The New York Times
