Ετυμολογία
καβάτζα < ιταλική cava < λατινική cava < cavus
καβάτζα θηλυκό
- (καθομιλουμένη) απόθεμα που μπαίνει στην άκρη για να χρησιμοποιηθεί αργότερα
- μια εναλλακτική λύση
όταν δεν εφαρμόζεται το αρχικό μου σχέδιο, αναγκάζομαι να στραφώ σε κάτι άλλο, σε μια καβάτζα, για την οποία έχω φροντίσει προηγουμένως
Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο:
Μετά την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα σε κάποια χαλάσματα εντόπισαν οι διασώστες κάποια γριούλα σε κακή κατάσταση (τρόπος του λέγειν δηλαδή)…
Σ’ ένα μισογκρεμισμένο ράφι είδαν ένα μπουκάλι με σάκε (το παραδοσιακό Ιαπωνικό ποτό).
-“Έλα γριούλα” της λένε “πάρε να πιείς λίγο ποτό, να συνέλθεις”.
-“Όχι παιδιά”, τους λέει, “αυτό το έχω για ώρα… ανάγκης”!
Αυτός είναι ο ορισμός της έννοιας της “καβάτζας”.
Προσωπικά αυτή ήταν μία εντελώς άγνωστη έννοια για εμένα. Ποτέ μου δεν την είχα ακούσει σαν λέξη, πόσω μάλλον σαν νοοτροπία. Διαπίστωσα ωστόσο πως ήταν και είναι ένα εντελώς Ελληνικό χαρακτηριστικό, ως κοινό μυστικό, το οποίο όλοι το γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν το αναφέρει…
Ανήκει στην …τριάδα (όπως διαπίστωσα πολύ αργότερα) των κοινών κορυφαίων μυστικών, (τα άλλα δύο παρεμπιπτόντως είναι η υποκριτική στάση άγνοιας σε πασίγνωστα φαινόμενα, τα οποία δεν επιτρέπεται να λεχθούν και η μόνιμη γκρίνια για την ζωή και τον κατατρεγμό)…
Φυσικά καμία έννοια από τις προηγούμενες δεν είναι αληθής.
Η “καβάτζα” ωστόσο αρχίζει να κινδυνεύει…
Η σοβαρή κρίση των τελευταίων ετών, πέραν των γνωστών συνεπειών της είχε και μία άλλη…
Καταρρίπτει σε έναν βαθμό την “καβάτζα”. Αυτό αρχικά στις επιχειρήσεις. Πιστεύω πως θα έχετε παρατηρήσει το τελευταίο διάστημα μία συνεχόμενη ροή ανακοινώσεων χρεωκοπίας. Πως είναι δυνατόν να άντεξαν περισσότερα από πέντε έτη και ξαφνικά και όταν υπάρχει μία αίσθηση πως θα βελτιωθούν κάπως οι οικονομικές συνθήκες να συμβαίνουν χρεοκοπίες;
Είναι απλό: τελείωσαν οι “καβάτζες”.
Στυγνά θεωρώντας, η “καβάτζα” είναι μία λογική ενάντια στο μέλλον και την ελπίδα· και φυσικά μία μοιρολατρική στάση ζωής ή διεξαγωγής επιχειρήσεων… Μα φυσικά και στον πόλεμο χρειάζονται οι εφεδρείες, αλλά ποιό το νόημα να διατηρούνται αυτές, όταν στην καθοριστική μάχη δεν χρησιμοποιούνται. Απλώς δεν τελειώνει ο πόλεμος, μόνο και μόνο για να υπάρχουν εφεδρείες για …τις επόμενες μάχες! (μέχρι να …χαθεί ο πόλεμος). Στις κρίσιμες στιγμές τα δίνεις όλα! Ποδοσφαιρικά ισούται με τις ομάδες, οι οποίες ευνοούνται από την ισοπαλία και παίζουν αμυντικά, ώστε να μην δεχθούν γκολ, το οποίο όμως δέχονται στο 87′! Τότε όλοι οι παίκτες (και οι 11 μαζί με τον τερματοφύλακα) πηγαίνουν στην αντίπαλη εστία, με συνηθισμένο αποτέλεσμα να δεχθούν και …δεύτερο!
Την περίοδο της κρίσης δεν έχει κανένα νόημα αν η “καβάτζα” κρατήσει έως τον Μάρτιο ή τον Σεπτέμβριο… Άπαξ και σημάνει η ώρα του τέλους αυτό θα είναι οριστικό. Λίγοι μήνες παράτασης ζωής δεν προσθέτουν τίποτα.
Η έννοια της “καβάτζας” αποκτά ουσιαστικό νόημα όταν χρησιμοποιηθεί με άκρως επιθετικό και επενδυτικό τρόπο, προκειμένου να αποδώσει με την ισχύ της και να δημιουργήσει νέες προσόδους και όχι να συντηρήσει μία θνησιγενή κατάσταση…
Η δυναμική της χρησιμοποίησης της, δείχνει ουσιαστική πίστη στην επαγγελματική δραστηριότητα, στην επιχείρηση και σαφή δήλωση εμπιστοσύνης στο μέλλον και την αγορά. Δεν αποτελεί (η χρησιμοποίηση της) πράξη αφροσύνης, αλλά πράξη εμπιστοσύνης και θάρρους. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της από τα εισπραττόμενα οφέλη λόγω κρίσης είναι ανεκτίμητα και σαφώς μπορούν να υπερκεράσουν οποιοδήποτε πιθανό άλλο όφελος από την χρήση της.
Μία τελευταία λεπτομέρεια:
Μα θα μου πείτε πολύ ωραία όλα τα προηγούμενα, αλλά δεν είναι κακό να γίνουν όπως περιγράφονται και να υπάρχει και μία …”καβάτζα”. Σωστά;
Λάθος!
Η ζωή είναι δομημένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να απαιτήσει να χρησιμοποιηθεί η “καβάτζα”… Θα δημιουργηθεί ένα σενάριο στο οποίο δεν θα υπάρχει άλλη επιλογή… παρά του να πρέπει οπωσδήποτε να την χρησιμοποιήσεις (και μόνον για άσχετο λόγο από αυτόν για τον οποίο προοριζόταν)…
Τότε θα κριθούν και θα διαχωριστούν αυτοί, οι οποίοι μένουν στην αγορά από αυτούς οι οποίοι φεύγουν.
Λαμπρό παράδειγμα εφαρμογής της …μη “καβάτζας” στην πράξη αποτελεί η Μάχη του Μαραθώνος. Ο Μιλτιάδης ενεργώντας άμεσα, επέλεξε το πλέον ευνοϊκό σημείο για τους Πέρσες (τον ανοικτό τόπο του Μαραθώνος) προκειμένου να τονίσει την αυτοπεποίθηση του στρατού του και να αποτρέψει τον εχθρό να κινηθεί στην ενδοχώρα. Επί πλέον χρησιμοποίησε όλον τον διαθέσιμο στρατό… Δεν υπήρχε κανείς πίσω και σε περίπτωση ήττας ο δρόμος για την Αττική και την Αθήνα εντελώς ανοικτός… Προφανώς και η τακτική του Μιλτιάδη συνέβαλε τα μέγιστα. Χμ, τι συνέβη;
Νενικήκαμεν!
