Χθες το κανάλι της Βουλής έδειξε την Ιταλική δραματική ταινία του 1962 “Η Έκλειψη” (L’Eclisse) σε σκηνοθεσία και σενάριο του Μικελάντζελο Αντονιόνι με πρωταγωνιστές τον Αλέν Ντελόν και την (υπέροχη) Μόνικα Βίτι. Το ζήτημα με αυτές τις ταινίες του Ιταλικού κινηματογράφου είναι πως ενώ δεν έχω κανέναν λόγο να τις παρακολουθήσω (και στην πραγματικότητα τις θεωρώ και σε πολύ μεγάλο βαθμό κουραστικές) δεν μπορώ την ίδια στιγμή να αποφασίσω να σταματήσω να τις βλέπω. Συνεχώς αναβάλω την απόφαση μου, χωρίς να έχω κάποιο κίνητρο, ούτε να μου προκαλούν το ενδιαφέρον. Και αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά που τις βλέπω…
Η “Έκλειψη” είναι μία από αυτές. Ο κινηματογράφος στο μυαλό μου είναι η οπτικοποίηση του ονείρου. Και οι ταινίες της περιόδου εκείνης μακράν απέχουν από το να λογίζονται “όνειρα”. Ειδικά με τον Αντονιόνι “κόβω τις φλέβες μου”, όπως θα μπορούσα να γράψω και όχι μόνον με αυτόν.
Αλλά…
Αλλά έχουν όλες ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό (κατά τη γνώμη μου). Ενώ από σενάριο και υπόθεση καθώς και κινηματογραφική φλυαρία μου είναι εντελώς ανυπόφορες, έχουν όλες επίπεδο υποκριτικής τέχνης (ηθοποιίας) εξαιρετικό καθώς και πολύ σπουδαία κινηματογράφηση (όσον αφορά τις σκηνές). Τελικά χθες, εάν με ερωτήσετε την υπόθεση (και ήταν η… τρίτη ή τέταρτη φορά , την οποίαν την παρακολούθησα) δεν θυμάμαι να σας την περιγράψω. Το μόνο, το οποίο ούτε πρόσεξα ούτε και κατάλαβα.
Αλλά, όλα τα υπόλοιπα…
Παρεμπιπτόντως η Μόνικα Βίτι, τι υπέροχη ηθοποιός είναι; Και να σκεφτείτε πως σήμερα (89 ετών) ζει απομονωμένη στην Ελβετία έχοντας τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Τι τραγικό…
