Πάντα είχα ένα ερώτημα μέσα μου…
Πως συμβαίνει να υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές στις ιδεολογίες μεταξύ των ανθρώπων. Δεν φαίνεται να είναι αυτό αποτέλεσμα κάποιας καταγωγής, ούτε κατ’ ανάγκη συνθηκών της ζωής.
Είναι ανεξάρτητο από την κατάσταση του κάθε ανθρώπου, τη μόρφωση του, την ίδια του τη ζωή…
Πως συμβαίνει επίσης να υπάρχουν ιδεολογίες με τόσο μεγάλη απόκλιση όσον αφορά την ίδια κατάσταση…
Πως είναι δυνατόν να υφίσταται τόσο μεγάλη απόκλιση μεταξύ των τρόπων επίτευξης του ίδιου σκοπού, ο οποίος είναι η βελτίωση της ανθρωπότητας διότι σε αυτό ακριβώς στοχεύουν και είναι αληθές, (άλλο εάν χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος από πολλούς).
Νομίζω πως στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου αρχίζω να αντιλαμβάνομαι κάπως το ερώτημα.
Οι ιδεολογίες (και στάσεις ζωής) χωρίζονται σε δύο μεγάλες (τεράστιες μάλλον) κατηγορίες:
Σε αυτές, οι οποίες πιστεύουν στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας μέσω των… ζωντανών ψυχών και στις άλλες, οι οποίες πρεσβεύουν το ίδιο μέσω των… νεκρών ψυχών.
Οι δεύτερες ουσιαστικά δέχονται πως η βελτίωση της ανθρωπότητας μπορεί να επιτευχθεί μόνο εξοντώνοντας ανθρώπους ενώ οι πρώτες μέσω της βελτίωσης των ζωντανών ανθρώπων.
Αυτό εξηγεί και την συγγένεια των άκρων, αφού ο τρόπος ουσιαστικά είναι ο ίδιος, άλλο εάν η αιτιολογία διαφορετική.
Σκεφθείτε το αυτό προσεκτικά και προσπαθήστε να διακρίνετε την βαθύτερη ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου. Παρατηρείστε πως από το βαθμό πίστης του στην ζωή εξαρτάται και η ιδεολογία του.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ζωής είναι πως είναι… ζωντανή!
Όταν ελλείπει η πίστη για την ίδια και για τον τρόπο μετασχηματισμού της το αυτονόητο είναι ο θάνατος. Μία ιδεολογία, η οποία βασίζεται στην φυσική εξόντωση του αντίθετα σκεπτόμενου υμνεί το θάνατο. Όποιος δεν έχει κίνητρο ή είναι σε βαθειά κατάθλιψη επιθυμεί επίσης τον θάνατο (πρώτα όμως για τους άλλους και μετά για τον ίδιο του τον εαυτό).
Καμία πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί με νεκρές ψυχές… όσο διεφθαρμένες και εάν είναι οι ζωντανές…
Τα αποτελέσματα των εφαρμογών των ιδεολογιών αυτής της μορφής αφήνουν πίσω τους τεράστια νεκροταφεία και τελικά ούτε το σκοπό τους επιτυγχάνουν (εκτός από να προσθέσουν στην ανθρωπότητα κι άλλη, ακόμα περισσότερη δυστυχία)…
Όχι αγαπητές/οί μου… δεν ανήκει αυτός ο τρόπος στο σκεπτικό μου…
