Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, κυρίως μετά την εποχή των μνημονίων (αλλά με ρίζες από το παρελθόν) άρχισαν να εμφανίζονται κάποιες “παράξενες” θεωρίες. Κοινός τους παρανομαστής η απαξίωση. Αυτές οι “νέες, χμ διαπιστώσεις” εισήλθαν στο μυαλό και την νοοτροπία με έναν εντελώς δόλιο τρόπο. Χρησιμοποιώντας κάποια λογικά τεχνάσματα απαξιώνουν κάθε γεγονός του παρελθόντος.
Και όλες καταλήγουν στο “προφανές” συμπέρασμα, πως είτε όλα ήταν κανονισμένα από κάποιους είτε πως τελικά ήταν μία τυχαία εξέλιξη, η οποία στην πορεία ξεγυμνώθηκε.
Αυτός είναι ο μηδενισμός.
Ο μηδενισμός ωφελεί τον ολοκληρωτισμό και τους εγκληματίες. Ο δόλος εμπεριέχεται στον μηδενισμό, διότι διασπείρει με πολύ συγκεκριμένο στόχο, την απαξίωση, όπως έγραψα προηγουμένως και την απογοήτευση και εν τέλει την παραίτηση και αποδοχή της χείριστης εκδοχής.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι προσφάτως ένα από τα θύματα των περισπούδαστων θεωρήσεων.
Το Πολυτεχνείο επίσης. Εστιάζοντας στην όχι και τόσο καλή εξέλιξη κάποιων πρωταγωνιστών του αλλά και στην κατοπινή πορεία της χώρας η εξέγερση του Πολυτεχνείου μετατρέπεται (από τη συγκεκριμένη κατηγορία αυτών των σκοτεινών ανθρώπων) σε μία άλλη ανάξια λόγου “λαμογιά” και ουσιαστικά διαγράφεται από την ιστορική μνήμη. Χαριστικά μάλιστα επιτρέπουν τον εορτασμό του.
Μέχρις ότου εκλείψει παντελώς.
Είναι ακριβώς το ίδιο σκεπτικό με το να θεωρήσουμε την Οκτωβριανή Επανάσταση ως μία ασήμαντη εξέλιξη επειδή ένας στυγερός δικτάτωρ και ανθρωπόμορφο τέρας, ο Στάλιν, την ξετίναξε.
Υπό αυτό το πρίσμα, οτιδήποτε και εάν έχει συμβεί στην ιστορία δεν έχει κανένα νόημα. Και η Μάχη του Μαραθώνα ή η Ναυμαχία της Σαλαμίνας τι όφελος είχαν αφού τελικά η Ελλάδα παρήκμασε; Τίποτα! Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ γλοιώδης μηδενισμός.
Αλλά τα δύο προηγούμενα είναι πολύ μακριά μας στο χρόνο, ενώ το Πολυτεχνείο όχι.
Στο Πολυτεχνείο όμως εκφράστηκε κάτι πολύ σπουδαίο: η σφοδρή επιθυμία των ΝΕΩΝ -και γιατί όχι και μορφωμένων ανθρώπων και ας προσεχθεί λίγο περισσότερο αυτό-, για έναν καλύτερο κόσμο εναντίον κάθε φασισμού:
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ήταν το κυρίαρχο σύνθημα.
Οι νέοι και κυρίως οι μορφωμένοι νέοι εξέφρασαν αυτό, το οποίο ΚΑΘΕ νέος ανεξαρτήτως ηλικίας οφείλει να πιστεύει:
Την απόλυτη πίστη για να αλλάξει ολόκληρο τον Κόσμο προς το καλύτερο.
Και την πίστη στο όνειρο. Και την τόλμη και φυσικά την Ελευθερία.
Μα μέσα σε μία εξέγερση υπάρχουν κάθε είδους άτομα. Από τυχοδιώκτες, αριβίστες, ξιπασμένα κορμιά και κάθε λογής καρυδιάς καρύδι. Η συντριπτική όμως πλειοψηφία κινείται από αγνά συναισθήματα και πιστεύει σε μία ιδέα, ανεξαρτήτως εάν οι προηγούμενοι πολλές φορές την καπηλεύονται.
Και η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε σαφέστατα αυτά τα χαρακτηριστικά. Είχε και συγκεκριμένο στόχο, την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Και προήλθε από τους νέους και –τονίζω- τους μορφωμένους νέους. Και πάλι τονίζω υπήρξαν άνθρωποι από κάθε θέση, αλλά εδώ η πλειονότητα ήταν φοιτητές. Ούτε να διανοηθείτε πως υποτιμώ κάποιον μη μορφωμένο. Αντιθέτως ΘΕΛΩ να τον μορφώσω ΚΑΙ αυτόν.
Το Πολυτεχνείο επιθυμούν να το ευτελίσουν όσοι επιδιώκουν τον μηδενισμό στις αξίες και τις ικανότητες των νέων και στην μόρφωση. Νέος (στο μυαλό και την καρδιά) και μορφωμένος ίσον ο επικινδυνέστρος εχθρός των τυράννων (κάθε είδους). Και η επιδίωξη της απαξίωσης των τότε γεγονότων στοχεύει ξεκάθαρα εκεί.
Ναι παιδιά το Πολυτεχνείο ΖΕΙ και μάλιστα υποχρεούμαστε εμείς να το κρατήσουμε στη ζωή, εάν κινδυνεύει…
