Seven Years in Tibet and he learnt nothing…
Χθες το βράδυ μόλις επέστρεψα στο σπίτι παρακολούθησα από ένα σημείο και μετά την γνωστή ταινία “Seven Years in Tibet” (1997). Την είχα παρακολουθήσει και στο παρελθόν και δεν μπορώ να σας πω ότι με ενθουσίασε, (από πολλές πλευρές). Σκεφθείτε μόνο πως κόστισε τότε 70 εκ. δολάρια!
Σε κάποιο σημείο αναφέρει ο μικρός Δαλάι λάμα στην πρωταγωνιστή (Brad Pitt) πως “ο χειρότερος εχθρός σου είναι και ο μεγαλύτερος σου δάσκαλος”, διότι σε μαθαίνει να έχεις υπομονή και εγκαρτέρηση (δεν είμαι σίγουρος για την δεύτερη λέξη εάν την συγκράτησα σωστά).
Δεν διαφωνώ· βέβαια εμένα η Βουδιστική φιλοσοφία και γενικά οι Ανατολικού τύπου εκδοχές της ζωής δεν με ενθουσιάζουν, παρ΄ όλη την μελέτη, την οποία έχω αφιερώσει σε αυτές καθώς και τις πολεμικές τέχνες.
Με μία δόση κυνισμού και με την δυτική λογική το προηγούμενο έχει ως αυτονόητη συνέπεια, πως όσο περισσότερους και χειρότερους εχθρούς έχεις, τόσο καλύτερους και περισσότερους δασκάλους θα έχεις επίσης.
Θα επισημάνω στους αγαπητούς μου φίλους στο Θιβέτ, πως όσο περισσότερους και ισχυρούς εχθρούς έχεις, τόσο καλύτερες ευκαιρίες διαθέτεις για να μάθεις πως να τους εξοντώνεις (αρκεί προφανώς να το επιτυγχάνεις). Αυτό δεν συνέβη στην πραγματικότητα (και στην ταινία) και μάλλον εκεί ακόμα… μαθαίνουν.
Ωραίες και αγχολυτικές οι ανατολικές προσεγγίσεις αλλά απαιτείται και “ολίγον” δράση!
