Περνώντας σήμερα κατά τις 07:30 έξω από μία νεοαναγειρόμενη πολυκατοικία βλέπω τον εργολάβο – κατασκευαστή της με ένα κινητό στο χέρι να μιλάει κάπου, ενώ δίπλα του ένας μάστορας επίσης να συμμετέχει στη συνομιλία. Γνωστός μου σχετικά ο κατασκευαστής, ένας από τους λίγους, οι οποίοι επέζησαν της κρίσης.
07:30 το πρωί της Κυριακής και εργάζεται για το κέρδος του. Δεν αντιλέγω, αλλά μην έχετε την άποψη πως ποτέ αυτό το αντικείμενο (και κάθε αντικείμενο) ήταν ή είναι εύκολο… Πονάει το χρήμα.
Λίγο αργότερα έξω από το κτίριο του Ερυθρού Σταυρού ένα μπουκέτο από νέα παιδιά κορίτσια και αγόρια ντυμένα με τις κόκκινες φόρμες έτοιμα να συνεισφέρουν με την παρουσία τους στην ασφαλή διεξαγωγή της σημερινής παρέλασης των μικρών καρναβαλιστών. Θα είναι εκεί και την άλλη Κυριακή ετοιμοπόλεμοι.
07:30 το πρωί της Κυριακής και εθελοντικά προσφέρουν στο σύνολο. Έχουν έναν σκοπό και αυτό δημιουργεί κίνητρο και όρεξη για τη ζωή. Μπράβο τους!
(Να είμαι ειλικρινής ήθελα να τα φωτογραφίσω, αλλά αφ΄ ενός ντράπηκα αφ’ ετέρου με όλα αυτά περί συναίνεσης κλπ δεν τόλμησα να το ζητήσω. Ίσως την επόμενη Κυριακή όμως το κάνω). Κρίμα όμως, διότι το καλό θα έπρεπε να προβάλλεται πολύ περισσότερο από τις ασχήμιες.
Στο κατόπι έξω από μία εκκλησία μαυροφορεμένοι για κάποιο μνημόσυνο από τα πολλά…
07:30 το πρωί της Κυριακής και κάποιοι θα μνημονεύσουν τους δικούς τους ανθρώπους ή απλά γνωστούς τους, οι οποίοι απεδήμησαν εις Κύριον.
07:30 το πρωί της Κυριακής…
