Από διάφορες συζητήσεις (και ακούω ειλικρινά πάρα πολλά) έχω διαπιστώσει πως επιθετικές συμπεριφορές σχεδόν πάντα κρύβουν μία απεγνωσμένη έκκληση για βοήθεια. Δεν γνωρίζεις τι να κάνεις, είσαι εγκλωβισμένος στο όποιο δικό σου -φαινομενικά- αδιέξοδο και επειδή επεμβαίνει ο γ@μημένος εγωισμός (πάντα το χειρότερο εμπόδιο) ΑΝΤΙ να ζητήσεις βοήθεια, επιτίθεσαι. Επιτίθεσαι πού; Μα στον εαυτόν σου!
Προσοχή όμως! Βοήθεια ζητάς μόνο από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν “κάνει” στη ζωή τους. Πολλοί μπορεί να είναι πρόθυμοι και να θέλουν με καλή πρόθεση να σε συμβουλεύσουν, αλλά δεν σημαίνει πως είναι και κατάλληλοι. Πώς αξιολογείς την ορθότητα μίας συμβουλής; Όχι από τον ρεαλισμό της, ο οποίος πρέπει να είναι δεδομένος, αλλά το εάν αυτή (η συμβουλή) θα σε οδηγήσει σε υψηλότερο και καλύτερο επίπεδο από το υπάρχον. Άλλωστε δεν αξίζει μια πεντάρα.
Πολλά… ναυάγια θα είχαν αποφευχθεί εάν ο καπετάνιος ερωτούσε πριν τσακιστεί στα βράχια.
