Πριν από λίγο καιρό είδα στη βιβλιοθήκη ένα ταξιδιωτικό βιβλίο της Μονεμβασίας του 1980. Σε μία φωτογραφία του έδειχνε τη Γέφυρα Μονεμβασίας, το χωριό δηλαδή πριν το βράχο. Ένα πολύ όμορφο και γραφικό χωριό. Και δυστυχώς δίπλα υπήρχε ένας πρόσφατος τουριστικός οδηγός, ο οποίος επίσης έδειχνε το ίδιο χωριό μερικές όμως δεκαετίες αργότερα…
Θλίψη. Η λογική του πάλαι ποτέ νόμου 1262/1982 ήταν το λιθαράκι της καταστροφής ΚΑΙ της Ελληνικής επαρχίας. Υπήρχε μία ανώνυμη γνήσια αισθητική – αρχιτεκτονική. Μετά ήλθαν οι… επιδοτήσεις, οι οποίες μετέτρεψαν τα γραφικά χωριά σε αντίγραφα συνοικιακών μεγαλουπόλεων στη χειρότερή τους εκδοχή. Και ο επισκέπτης, ο οποίος θα ήθελε να επισκεφθεί τη Γέφυρα Μονεμβασίας ξαφνικά ευρίσκεται σε ένα άλλο απόκομμα μεγαλούπολης. Και παρ’ όλη τη μοναδικότητα του τοπίου και της περιοχής ίσως να ΜΗΝ θελήσει να την επισκεφθεί πάλι ή να την προτείνει. Παραδείγματα έχω πάρα πολλά να σας αναφέρω, όπου επικράτησε η λογική της αντιπαροχής και των “εργολάβων” και όμορφες περιοχές μετατράπηκαν σε εκτρώματα. Και φυσικά και με μεγάλη απομείωση αξιών. Κακοί αρχιτέκτονες, αδηφάγοι επιχειρηματίες οικοδομών, κακοί τεχνίτες, καπάτσοι κοινοτάρχες και σύμβουλοι και αναπόφευκτα και πνευματικά φτωχός περίγυρος.
Από την άλλη πλευρά οι πολύ μεγάλες τουριστικές επενδύσεις βασίζονται στην άκρατη ματαιοδοξία των πελατών τους (είτε αυτοί είναι σημαντικοί, όσον αφορά –προσοχή εδώ- τα κοινωνικά δεδομένα είτε όχι). Παντόφλες για μια βραδιά από τον Pierre Cardin, αλλά τα πόδια σου βρωμάνε και είναι τα ίδια, τα οποία πατάνε σκ@τά. Ανέσεις και πάλι ανέσεις και όλος ο Κόσμος να προσκυνά τη μεγαλειότητα τους και τι καταφέρνουν οι ξενοδόχοι;
Οι πελάτες να ζητάνε περισσότερα και περισσότερα. Και κάπου δίπλα, λίγο πιο μακριά η μακρύτερα κάποιος άλλος θα του προσφέρει παντόφλες και με χρυσή φούντα σχεδιασμένη από το Bulgari και θα στρώνει και το σώμα του χαλί να τον πατήσει. Δεν έχει όριο αυτό…
Και κάπου στο ενδιάμεσο προσπαθεί κάποιος να καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Και από πού θα εύρει και τα χρήματα να το κάνει και να του αποδώσουν.
Έχω στερέψει από λόγια. Στη ζωή μου πάντα η χειρότερη εκδοχή ήταν αυτή, η οποία συνέβαινε. Τι να προτείνω λοιπόν;
Κάνετε το απλούστερο με την ελάχιστη επέμβαση στο φυσικό περιβάλλον. Αυτό προτείνω. Και θυμηθείτε πως εάν η καταγωγή σας ΔΕΝ προέρχεται από κανέναν πύργο της Βουργουνδίας το απλό σπιτάκι του χωριού ΧΩΡΙΣ τις πλαστικές καρέκλες ίσως είναι το καλύτερο. Και θα δείτε πως αυτό θα θελήσουν σε λίγο οι μπουχτισμένοι από “πολιτισμό” εν δυνάμει πελάτες σας.
Κάπως σκόρπια όλα τα προηγούμενα, αλλά είναι ότι νοιώθω μέσα στην ταραγμένη και αποπροσανατολισμένη Ελληνική κοινωνία.
