Ίσως διαβάσατε για τα αστρονομικά ποσά με τα οποία τελικώς κατοχυρώθηκαν τα έργα της συλλογής του συνιδρυτή της Microsoft Πολ Τζ. Αλεν (1953-2018), η οποία πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Τετάρτη στον οίκο Christie’s στη Νέα Υόρκη. Συνολικά 1.5 δισεκατομμύριο δολάρια!
Πέντε πίνακες ζωγραφικής ξεπέρασαν τα 100 εκ. δολάρια ο κάθε ένας!
Το ερώτημα: είναι δυνατόν να αποδώσει οικονομικά μία επένδυση αυτής της τάξεως για ένα έργο τέχνης; Και να σας προσγειώσω κάπως απότομα συγκρίνετε με τις τιμές με τις οποίες δημοπρατούνται παλαιότερα εμβληματικά αυτοκίνητα. Ανέφερα προηγουμένως πως πέντε πίνακες ξεπέρασαν τα 100 εκ. δολάρια, όπως του Ζορζ Σερά (έναντι 149,2 εκατ. Δολαρίων, του Πολ Σεζάν (138 εκατ.), του Βαν Γκογκ (117 εκατ.), του Πολ Γκογκέν (105,7 εκατ.), καθώς του Κλιμτ (104,5 εκατ.).
Αλλά και η Mercedes-Benz 300 SLR Uhlenhaut Coupe του Rudolf Uhlenhaut της… Mercedes δημοπρατήθηκε και επωλήθη έναντι 138 εκ. δολαρίων! Να μην αναφερθώ στους πολύτιμους λίθους, κοσμήματα ή άλλα πολύ σπάνια αντικείμενα.
Ποιο είναι το χαρακτηριστικό αυτών των επενδύσεων; Παραλογισμός ή όχι;
Λοιπόν!
Το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των επενδύσεων είναι πως υπάρχει σχεδόν ΠΑΝΤΑ ένας, ο οποίος ΔΕΝ μπορεί να αντισταθεί στην σφοδρότατη επιθυμία να τα αποκτήσει. Και όσο υπάρχει διαθέσιμος πλούτος –και σχεδόν πάντα θα υπάρχει- είναι σχεδόν σίγουρο πως ένας θα ευρεθεί για τα προηγούμενα να τα αγοράσει ίσως και στη διπλάσια τιμή την επομένη! (Σημειώστε όμως και τη λέξη… σχεδόν).
Αυτό είναι το εξαιρετικά ιδιαίτερο στοιχείο, το οποίο κυριαρχεί σε αυτές τις επενδύσεις.
Προσέξτε! Έναν πίνακα του Βαν Γκόγκ τον απολαμβάνετε και σε μία σελίδα ενός βιβλίου ή σε έναν πίνακα-πόστερ στον τοίχο του σαλονιού σας. Για την ίδια εικόνα του αυθεντικού πρωτοτύπου χρειάζεστε ωστόσο… 100-150 εκ. δολάρια!
Πολύ ωραία η ανάλυση σου Τεύκρο θα μου αντιτείνετε (εάν είναι και ωραία), αλλά δεν συνηθίζεται να έχουμε λογαριασμούς 100 εκ. δολαρίων και άνω στην τράπεζα. Δεν διαφωνώ. Αλλά ειδικά για τα έργα τέχνης, όπως κυρίως οι ζωγραφικοί πίνακες έχετε σίγουρα ανθρώπους δίπλα σας, καλλιτέχνες, οι οποίοι πωλούν αριστουργήματα για ποσά εντελώς προσιτά ή και ευτελή.
Αυτούς τους διακρίνετε;
Διότι οι μεγάλοι συλλέκτες-επενδυτές είναι εκείνοι, οι οποίοι διαβλέπουν και εντοπίζουν αυτό το “κάτι” προτού το αντιληφθούν οι υπόλοιποι. Και κατόπιν οι… υπόλοιποι εθίζονται και είναι αδύνατον να υπερνικήσουν το πάθος της απόκτησης. Και το πληρώνουν!
Σημ. 1: Η ανωτέρω συνοπτική προσέγγιση είναι καθαρά τεχνικής φύσεως, δεν υπεισέρχομαι σε τρόπους πριμοδότησης της αξίας ενός έργου τέχνης αλλά ούτε γράφεται υπό το πρίσμα ενός φιλότεχνου. Στυγνά οικονομικά only (μόνο).
Σημ. 2: Σε μία ταινία μου, η οποία είναι στη διαδικασία υλοποίησης και θα σας παρουσιάσω το προκαταρκτικό της μέρος, εξετάζω την εκδοχή το εξαιρετικά πολύτιμο αντικείμενο με ανυπολόγιστη οικονομική αξία να είναι και άκρως κακότυχο (και αυτό να το γνωρίζετε). Τι θα κάνατε τότε; Προσεχώς στις… αίθουσες!
