Ένα θέμα, το οποίο “διαχέεται” κάπως απαρατήρητο αφορά τη σημασία της προσωπικότητας σε σχέση με την εξωτερική πολιτική· και γενικώς αφορά τις κυβερνητικές θέσεις ή αυτές των μεγάλων οργανισμών. Όταν είσαι Υπουργός Εξωτερικών έχεις μία μοναδική δυνατότητα. Να καλέσεις στο τηλέφωνο απ΄ ευθείας έναν άλλον συνάδελφό σου. Αυτή την ευχέρεια συνήθως δεν την έχεις, εκτός εάν είσαι γνωστός με τον ΥΠ.ΕΞ. μιας άλλης χώρας και έχεις το θάρρος της απ΄ ευθείας επικοινωνίας (δεν είναι τόσο απίθανο αυτό).
Αλλά τι συμβαίνει όταν δεν είσαι τόσο καλός στις τηλεφωνικές συνομιλίες ή δεν γνωρίζεις επαρκώς ή καθόλου τη γλώσσα του συναδέλφου σου;
Και ακόμα χειρότερα ας υποθέσουμε πως δεν γνωρίζεις καθόλου γεωγραφία ή ιστορία ή απλώς ήσουν ένα κομματικό στέλεχος χωρίς καμία γνώση περί διπλωματίας και ανταμείφθηκες για τις υπηρεσίες σου από τον αρχηγό σου με μία θέση τόσο μεγάλης σπουδαιότητας (όχι ασύνηθες για την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα). Τότε… νομίζεις πως μπορείς να ασκήσεις πολιτική, όπως όταν συνδιαλέγεσαι με εκπροσώπους ενός οργανισμού ή με κάποιον δικό σου τρόπο.
Γράφω αυτό το σχόλιο με αφορμή διάφορα, τα οποία δεν είναι της παρούσης, όπου πρώην ΥΠ.ΕΞ. περιγράφουν και εξιστορούν την πολιτική της χώρας τους, ωσάν να ήταν ΔΙΚΗ τους υπόθεση. Δεν είναι όμως!
Διότι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ υπόθεση. Είναι συνολική υπόθεση. Το “εγώ” δεν έχει καμία θέση και αυτομάτως σε θέτει εκτός διπλωματικής οδού. Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας αλλά επίσης υπάρχουν και προσωπικότητες μικρής εμβέλειας. Και όταν οι δεύτερες μπορούν να επικοινωνήσουν απ΄ ευθείας με κάποιον ομόλογό τους εκτός κράτους ασκείται και μία εξωτερική πολιτική μικρής εμβέλειας (ή και καθόλου ή μπορεί και επιβλαβής/επικίνδυνη).
Υπάρχει και η περίπτωση να είσαι χαρισματική προσωπικότητα και να συγχέεις αυτή σου την ικανότητα/ιδιότητα με την ενάσκηση εξωτερικής πολιτικής. Όχι! Δεν πρόκειται για κάποιο κοσμικό gala εδώ, όπου η εντύπωση και η λάμψη είναι η ουσία.
Στην εξωτερική πολιτική είσαι η ακίδα του βέλους των συμφερόντων του κράτους σου και η μόνη σου αποστολή είναι εύστοχα να τρυπήσεις πολύ βαθιά το στόχο σου, τον οποίον όμως επέλεξε ο τοξότης (το κράτος σου).
Ακούς πάρα πολύ, μιλάς ελάχιστα έως καθόλου και ΚΑΝΕΙΣ τα μέγιστα.
