Αυτός ήταν ο τίτλος της ταινίας, την οποίαν είχα ετοιμάσει και την οποίαν επρόκειτο να ξεκινήσω την ερχόμενη Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2024. Αρχικά είχα επιλέξει για τον ρόλο ενός “κακού” τον Γιώργο Κολάγγη. Είχαμε ήδη προβεί σε δοκιμαστικά μαζί και ο Γιώργος ήταν κατενθουσιασμένος (υπάρχουν τα πλάνα).
Πριν από λίγες ημέρες όμως και μετά από συχνή επικοινωνία και συζητήσεις αλλά και από την προσωπική μου αίσθηση, “κάτι” δεν μου πήγαινε καλά. Ο Γιώργος έλεγε πως είχε σκληρή “φάτσα” και πώς του ταίριαζε ο ρόλος του κακού (όντως ήταν πολύ καλός στα πλάνα), αλλά… αλλά…
Ο φακός όμως της κάμερας κινηματογραφεί πολύ βαθύτερα από ένα πρόσωπο. Κινηματογραφεί τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου: καρδιά, ψυχή, συναισθήματα. Και από τις συζητήσεις μας από την πρώτη στιγμή είχα την αίσθηση πως δεν ήταν κατάλληλος για κινηματογραφικός “κακός”. Και χθες (τι ειρωνεία) αποφάσισα να του αναθέσω τον πρώτο ρόλο του ήρωα της ταινίας.
Ο Γιώργος χάρηκε πάρα πολύ και συμφωνήσαμε για την επόμενη Κυριακή. Κανόνισα και με τους άλλους ηθοποιούς και τον ενημέρωσα πως όλα είναι έτοιμα και απλά αναμέναμε την ημερομηνία της επέμβασης, η οποία όπως υπέθετε και ο ίδιος θα ήταν αμέσως μετά. Ήθελα και εγώ να γίνει το πρώτο μέρος τουλάχιστον και η συνέχεια μετά την επέμβαση, ώστε να έχει ψυχολογία προσμονής. Ωστόσο με ενημέρωσε χθες αργά το μεσημέρι (2:22):
“Τεύκρο μου, μας πρόλαβαν οι εξελίξεις. Δευτέρα πρωί μπαίνω Νοσοκομείο και με χειρουργούν Παρασκευή 12/1/2024. Θα πρέπει να αναρρώσω πρώτα ο Θεός και να πάνε όλα καλά για να κάνουμε το φιλμ μας”.
Στα επόμενα μηνύματα της συνομιλίας μας (2:47) του είπα να μην ανησυχεί καθόλου και μάλιστα θα ήταν σπουδαία ευκαιρία να σκέφτεται στο νοσοκομείο το ρόλο του:
-“Να σκέφτεσαι το ρόλο σου στο νοσοκομείο! Ιδού το κίνητρο!!!”
-“ευκαιρία είναι!!!!!!!!!!!! Σωστός!!!!!!!!!! Θα το κάνω!!!!!!!!!”
Δεν έμελλε όμως…
Και σήμερα το μεσημέρι τυχαία διάβασα το μαντάτο (κεραμίδα στο κεφάλι μου, όπως και όλων όσων τον γνώριζαν).
Λόγω της επαγγελματικής μας συνάφειας συζητούσαμε τα προβλήματα του άκρως στρεσογόνου επαγγέλματος του μηχανικού. Και ο Γιώργος “πνιγόταν” και με χαρά περίμενε να ανοίξει ένας άλλος τομέας -ο καλλιτεχνικός- στη ζωή του ώστε να απεγκλωβιστεί, εάν ήταν δυνατόν, από αυτήν την πραγματικότητα.
Και πάλι δεν έμελλε…
Ίσως εάν δεν είχα απορροφηθεί από τις υποχρεώσεις μου να το προλάβαινα. Ήταν μία εμβόλιμη και εκτός προγράμματος ταινία για τη χαρά, την οποίαν θα έδινε στο Γιώργο και σε όλους μας, διότι θα εμφανιζόταν σε έναν μικρό ρόλο ένας σημαντικός ηθοποιός, ο οποίος θα μας βοηθούσε στο έργο μας. ΚΑΙ αυτό του το αποκάλυψα χθες και περιττό να σας αναφέρω την ενθουσιώδη αντίδρασή του…
Δεν έμελλε…
Τουλάχιστον μένω με την πικρή “χαρά” πως τις τελευταίες ώρες του ο Γιώργος είχε στο νου του την κινηματογραφική του μετάβαση σε έναν άλλον πλανήτη, όπου θα ζούσε έναν έρωτα.
Δυστυχώς υλοποιήθηκε κατά μία τραγική έννοια το σενάριο, μόνο πως ο “έρωτας” προερχόταν από τον Θάνατο, ο οποίος θέλησε να τον πάρει μαζί του.
Στη μνήμη του Γιώργου Κολάγγη.
ΥΓ. Η ταινία ακυρώνεται οριστικά. Ανήκε στο Γιώργο και την πήρε μαζί του.
