Κατ΄ αρχήν να διευκρινίσω: όταν αναφέρομαι σε “ένα” φεστιβάλ εννοώ το “ΓΕΦΥΡΕΣ ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ” (BRIDGES LOUTRAKI INTERNATIONAL FILM FESTIVAL) και όχι κάποιο άλλο. Τούτο, διότι είναι η πρώτη φορά κατά την οποίαν συμμετείχα σε… φεστιβάλ!
Για να είμαι ειλικρινής τα φεστιβάλ γενικά δεν τα εκτιμούσα. Είχα στο μυαλό μου (λανθασμένα ίσως) υψηλές μύτες, ύφος συμμετεχόντων χιλίων καρδιναλίων και συνεννόηση με συγκεκριμένους κώδικες αλλά και… διαβλητές επιλογές. Πιθανόν, να ισχύουν για κάποια φεστιβάλ. Για τις “ΓΕΦΥΡΕΣ” ωστόσο ήμουν σίγουρος όταν επιλέχτηκα πως δεν ίσχυε το τελευταίο. Ιδέαν δεν είχα και απλά έστειλα μία ταινία μου τεκμηρίωσης (μεταφυσικό, αφηγηματικό οδοιπορικό) χωρίς να το πολυσκεφτώ. Εν τω μεταξύ επειδή δημιούργησα αρκετές ταινίες αυτό το διάστημα επέλεξα να αποστείλω έξι μικρού και μεσαίου μήκους σε διάφορα φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδος.
Το σκεπτικό μου ήταν αντίστοιχο με τη συγγραφή. Εάν δεν δημοσιεύεις αυτά, τα οποία σκέφτεσαι και γράφεις δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα. Γράφεις για τους αναγνώστες σου και όχι για εσένα, αν και το κίνητρο είναι πάντα η εσωτερική σου ανάγκη να εκφραστείς.
Ανάλογα αποφάσισα και για τις ταινίες μου. Να τις παρουσιάσω και κάπου αλλού και όχι μόνο στα αδηφάγα και εφήμερα κοινωνικά δίκτυα.
Στο παρελθόν οι “3 Μοίρες” (η μεγάλου μήκους βωβή ταινία μου) είχε – άγνωστο πως- εντοπισθεί από έναν Αγγλικό εκδοτικό οργανισμό, ο οποίος και της απέδωσε τον τίτλο της καλύτερης ανεξάρτητης παραγωγής. Ίσως ήθελαν να… αλλάξουν τη μοίρα τους, όπως ο ήρωας της ταινίας. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης την έστειλα το 2016 και την επέλεξαν για το τμήμα, όπως ονομάζεται “ΑΓΟΡΑ”. Μάλλον είναι το χάπι της παρηγοριάς για όσες ταινίες δεν προκρίνονται στην τελική φάση, αλλά να μην το υποτιμούμε. Είναι “κάτι” από το “τίποτα”. Θέλω να πιστεύω πως υπήρχαν αρκετές αξιολογότερες ταινίες από τη δική μου και ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος. Αυτό μόνο.
Δεν έδωσα ωστόσο καθόλου σημασία και συνέχισα να δημιουργώ.
Και σήμερα γράφω τις εντυπώσεις μου από τις “ΓΕΦΥΡΕΣ”!
Παρεμπιπτόντως το φεστιβάλ δεν ολοκληρώθηκε, αλλά συνεχίζεται στις 25 και 26 Ιουλίου 2024 στο Λουτράκι με νέες ταινίες.
Το πρώτο στοιχείο, το οποίο με εντυπωσίασε ήταν πως όλες οι ταινίες, τις οποίες παρακολούθησα ήταν εξαιρετικές! Λογικό κατά κάποιον τρόπο θα μου πείτε, αφού κάποιοι τις είδαν και τις επέλεξαν από πολλές άλλες. Δεν αντιλέγω, πιστεύω πως και πολλές αξιόλογες δεν θα βρήκαν το ακόμα δρόμο τους, αλλά αυτό είναι αναγκαστικά και πρακτικά αναπόφευκτο.
Η αντικειμενική λόγω χρόνου δυσκολία ήταν πως οι ταινίες δεν προβάλλονταν σε έναν κινηματογράφο, αλλά σε δύο (στη Θεσσαλονίκη νομίζω πως προβάλλονται σε τέσσερεις αίθουσες). Και τι κινηματογράφους! Ο ένας (Σινέ Γαλαξίας) κυριολεκτικά μέσα στον αστικό ιστό στον ακάλυπτο με περιμετρικά τις πίσω όψεις άλλων πολυκατοικιών. Αρχικά κάπως σε ξενίζει και θυμίζει δυστοπικά τοπία, αλλά μόλις σβήσουν τα φώτα και κρυφτεί ο ήλιος εξαφανίζονται μαγικά όλα και κυριαρχεί μόνο η οθόνη. Φυσικά αναφέρομαι σε θερινούς κινηματογράφους, αυτό το μοναδικό είδος-προνόμιο περιοχών με καλοκαίρια.
Τον αγάπησα!
Ο άλλος ένα ιστορικός θερινός κινηματογράφος του Λουτρακίου, από τη δεκαετία του 30 (Σινέ Ηλέκτρα) δίπλα στο κύμα με δένδρα γύρω-γύρω! Άλλη αίσθηση εδώ. Σαφώς γραφικότερος. Ποιότητα εικόνας και ήχου και στους δύο εξαιρετικές!
Αλλά για να εισχωρήσουμε στην ουσία του θέματος: τις ταινίες!
Η πρώτη μου σκέψη της Τετάρτης 12 Ιουνίου όταν άρχισαν οι προβολές ήταν εάν θα αντέξω να παρακολουθήσω τόσες άγνωστες ταινίες κάθε βράδυ τρέχοντας από τον ένα κινηματογράφο στον άλλο (απόσταση 1,2 χιλιομέτρων και με πρακτικό όφελος την απώλεια βάρους, εάν επιλέξεις – όπως εγώ- τη μετακίνηση με τα πόδια)!
Την Κυριακή τελικά είχα… καταντήσει εθισμένος “κινηματογραφομανής”!
Πώς θα περάσουν τώρα τα βράδια χωρίς τις ταινίες στις οθόνες των κινηματογράφων;
Και τι ταινίες!
Έμεινα κατάπληκτος! Πάντα πίστευα πως οι καλύτερες ιδέες μας είναι των… άλλων! Και το διαπίστωσα στην πράξη. Αν και έχω παρακολουθήσει τεράστιο αριθμό ταινιών δεν ένοιωσα ούτε δευτερόλεπτο πως χάνω το χρόνο μου. Τι ιδέες και τι προσεγγίσεις! Και ποιο ήταν το χαρακτηριστικό τους;
Όλες προέρχονταν από “νέους” δημιουργούς. Και δεν εννοώ ηλικιακά, αλλά στο μυαλό και τη στάση ζωής. Εντάξει είμαι 60 και ίσως να είναι και ένα προσωπικό κομπλιμάν-επιχείρημα για να αφαιρέσω κάποιες δεκαετίες από τη ζωή μου, αλλά δεν με πειράζει, χα!
Και είμαι σίγουρος για αυτό, διότι παρέστησαν και αρκετοί από τους σκηνοθέτες των ταινιών και είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί τους και να τους γνωρίσω. Ανέφερα προηγουμένως για υψηλές μύτες και ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αμ δε! Το ακριβώς αντίθετο! Και όχι μόνον αυτό, αλλά όλες και όλοι οι δημιουργοί ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν λεπτομέρειες για τον τρόπο και τη διαδικασία των δημιουργημάτων τους.
Δεν ήταν Φεστιβάλ, αλλά σεμινάριο σκηνοθεσίας και κινηματογράφου! Κυριολεκτώ εδώ.
Πριν κάποια χρόνια είχα επισκεφθεί μία έκθεση ακινήτων στο εξωτερικό και εκεί ο συναγωνισμός ήταν στο ακριβότερο αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης και στο πόσα συγκροτήματα είχε κατασκευάσει ο καθένας. Εδώ ούτε λιμουζίνες, ούτε κόκκινα χαλιά, ούτε φωτορεπόρτερ του CNN (χα) αλλά ΟΥΣΙΑ και καλλιτεχνική δημιουργία και φρεσκάδα!
Να σημειώσω και κάτι ακόμα πολύ, μα πολύ σημαντικό: καμία ανταγωνιστική διάθεση. Όλοι λίγο-πολύ οι άνθρωποι ελκύονται από βραβεία και διακρίσεις και είναι φυσιολογικό αυτό, αλλά εδώ το κλίμα του φεστιβάλ δεν δημιουργούσε κανένα τέτοιο συναίσθημα. Ούτε το σκέφτεσαι. Η προβολή της ταινίας σου στη μεγάλη οθόνη είναι ΗΔΗ το μεγαλύτερο και καλύτερο βραβείο! Και όταν επιτύχεις αυτό το “κάτι” έφυγες από το χώρο του “καθόλου”. Είναι μία αρχή για πολλές και πολλούς ή μία συνέχεια για άλλους. Διότι υπήρχαν δημιουργοί με περισσότερες προβεβλημένες ταινίες.
Εν κατακλείδι στο προηγούμενα, εάν το μυαλό σου το έχεις σε κάποια διάκριση “you missed completely the point” (έχασες εντελώς την ουσία). Εδώ συμμετέχεις για να γνωρίσεις και να μάθεις.
Μετά από τόσες προβολές έχεις ήδη εντοπίσει τις ιδιαιτερότητές σου, τα χαρακτηριστικά των ταινιών σου, πως προσεγγίζουν οι άλλοι δημιουργοί τα θέματά τους και εντυπωσιάζεσαι από την ευρηματικότητα και τους προβληματισμούς τους. Έμαθα ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ!
Και ποιο είναι το ωραίο; Πως όλα αυτά συνδυάζονται με μία πολύ ευχάριστη διαμονή και βραδινές κινηματογραφικές εξόδους! Η είσοδος είναι παντού ελεύθερη για όλους.
Και εφ΄ όσον τα ανέφερα, εδώ είναι το δυσκολότερο σημείο κάθε φεστιβάλ και εκδήλωσης εκτός του τόπου κατοικίας σου: το κόστος διαμονής και μετακίνησης αλλά και διαβίωσης. Ο κινηματογράφος ανέκαθεν ήταν μία ακριβή τέχνη (πάρα πολύ ακριβή ειδικά στο παρελθόν). Η ευρηματικότητα ωστόσο μειώνει δραματικά το κόστος παραγωγής, αλλά και πάλι απαιτεί μία ελάχιστη επένδυση, η οποία ευτυχώς μπορεί να υλοποιηθεί τμηματικά και σε βάθος χρόνου.
Αλλά όταν αναφερόμαστε στις τρέχουσες συνθήκες το πρόβλημα καθίσταται απαγορευτικό και μόνο η καλή τύχη (φιλοξενία σε γνωστούς και κάποιες άλλες διευκολύνσεις στις μετακινήσεις και δυνατότητα απομάκρυνσης από το εργασιακό περιβάλλον) μπορούν να επιτρέψουν την παρακολούθηση όλης της διαδικασίας. Είναι ένα θέμα αυτό, το οποίο αφορά όλες τις εκδηλώσεις και κάθε τύπου, ειδικά για ανεξάρτητους παραγωγούς.
Πάντως η θάλασσα είναι… δωρεάν και ειδικά στο Λουτράκι έχει και θεραπευτικά συστατικά από τα περίφημα ιαματικά λουτρά της.
Τι έμεινε μέχρι ώρας από την όλη διαδικασία;
Ένοιωσα πάρα πολύ αισιόδοξος! Παρακολούθησα τόσα διαμάντια, συνάντησα τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους με διαφορετικές καταγωγές εντός και εκτός Ελλάδας, με εντυπωσιακές δημιουργίες και ιδέες και διαπίστωσα για άλλη μία φορά πως υπάρχει ένα σπουδαίο δυναμικό, το οποίο όμως παραμένει στην αφάνεια καλυπτόμενο από τα κάθε λογής σκουπίδια, τα οποία μας κατακλύζουν και τα οποία προσπαθούνε με κάθε μέσο να μας πείσουν πως δεν αξίζει να κάνεις και να δημιουργείς.
Η αυθόρμητή μου αντίδραση (και θεωρώ πως εκφράζω την άποψη και πολλών άλλων) μετά από αυτό το φεστιβάλ;
Φτερά στα πόδια μου. ΤΩΡΑ είναι που ΔΕΝ σταματώ!
