Τονίζω: Η ιστορία είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα είναι απολύτως τυχαία και συμπτωματική.
Αυτός: νέος, ωραίος με χαρισματικό χαμόγελο, αλλά με τυπικό υποδηλωτικό προφίλ κορυφαίου απατεώνα και με απεριόριστη πολιτική εξουσία. Ονειρεύεται να γίνει ισόβιος δικτάτωρ μίας φάρμας εξαθλιωμένων ζώων.
Ο άλλος: γενειοφόρος ώριμος πάμπλουτος επιχειρηματίας υπερ-υψηλού υπερ-εγώ και σιγουριάς αλλά και πολιτικός προερχόμενος από χώρα πρώην ανατολικού μπλοκ (οκ συνασπισμού).
Ξαφνικά ένας μεγάλος έρωτας γεννιέται!
Αλλά όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες είναι μοιραίο αυτό το πάθος να καταλήξει σε τραγωδία. Αλλά όχι και για τους δύο… Ένας θα είναι ο μεγάλος χαμένος… Αλλά ποιος;
Ο ώριμος επιχειρηματίας δεν μπορεί να κρύψει μέσα στον απέραντο εγωισμό του την αγάπη του για το νέο κορόιδο-θύμα του (όπως νομίζει) της γοητείας του. Και το εκφράζει δημοσίως.
Ο άλλος υπερασπίζεται έναν απρόσμενο σύμμαχο, ο οποίος τον ερωτεύτηκε τρελά και φαίνεται πως τον εξυπηρετεί τόσο πολύ για τα “όμορφα” σχέδια του, στην πραγματικότητα όμως τον φθονεί και τον φοβάται.
Δύο αγόρια ζουν τον έρωτά τους! (Μην τολμήσετε να με κατηγορήσετε, άλλο είναι το πνεύμα μου)!
Ο ώριμος με τα πλούτη του και τις απέραντες φιλοδοξίες του νομίζει πως βρήκε το τέλειο θύμα να πατήσει για τα σχέδια του. Να γίνει ΑΥΤΟΣ ο ισόβιος δικτάτωρ της μπανανίας. Κι ο άλλος το θύμα (αχ!) με κλάμα θα αποχωριστεί την εξουσία του για χάρη ενός γνώστη του Κυριλλικού αλφαβήτου
Ένα μεγάλο δράμα, άξιο να περιγραφεί από την Teucris, η οποίο ζηλεύει σε βαθμό κακουργήματος έναν μεγάλο συγγραφέα: αυτόν του Γιάγκου και της Βίρνας! Αααααχ….
Εάν ακόμα δεν κλαίτε με μαύρο δάκρυ δεν έχετε καρδιά.
Πως θα τελειώσει όμως αυτός ο μεγάλος έρωτας του πάθους; Ποιος θα κερδίσει τελικά;
Αφήνουμε την δραματική φανταστική ιστορία και ας δούμε τώρα μερικά γεγονότα.
Η εμπειρία είναι σοφός οδηγός, ενώ ο άκρατος υπέρ-εγωισμός και η σιγουριά θανάσιμος κίνδυνος. Στις διαμάχες μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών κερδίζουν (σχεδόν) πάντα οι πολιτικοί. Και όσοι επιχειρηματίες αποφάσισαν να γίνουν και πολιτικοί στο τέλος έχασαν τις επιχειρήσεις τους.
Θυμόσαστε οι παλαιότεροι μήπως τον Στρατή Ανδρεάδη; Ναι αυτόν τον καθηγητή Πανεπιστημίου τον εφοπλιστή, ιδιοκτήτη της Εμπορικής τράπεζας, της Ιονικής- Λαϊκής, των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων, των Λιπασμάτων της Καβάλας και πολλών ακόμα ισχυρών επιχειρήσεων;
Από μία προσωπική αντιπαράθεση (
😉 μέσα σε ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ το 1975 (κυριολεκτώ εδώ, το διάταγμα της κρατικοποιήσεως των επιχειρήσεων του υπογράφτηκε νύχτα) έχασε τα πάντα. Αυτός ο πανίσχυρος της παλαιάς κοπής υπερ-επιχειρηματίας. Γιατί; Διότι κάπου “στενοχώρησε” τον τότε επίσης πανίσχυρο πρωθυπουργό Κ.Κ.
Ποιο το λάθος των επιχειρηματιών; Νομίζουν, λόγω του υπερ-εγώ τους πως είναι μακράν εξυπνότεροι των πολιτικών. Ενώ η πραγματικότητα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Υπερ-εκτιμούν τις δυνάμεις τους και δεν μπορούν να κατανοήσουν πως οι πολιτικοί είναι αμείλικτοι όσον αφορά την εξουσία. Όχι όμως πως και αυτοί είναι αλώβητοι· αλλά όμως από εκεί απ’ όπου δεν το περιμένουν.
Επιστροφή και πάλι στο μυθιστόρημα.
Το καλό μας παιδί είναι ένας ικανότατος απατεών όχι όμως και τόσο έξυπνος όσο νομίζει. Αλλά εμπρός στο υπέρ-εγώ των επιχειρηματιών (και πολλές φορές και την μηδενικότητα τους) σαφώς και υπερτερεί! Η μόνη άγνωστη παράμετρος είναι πως οι επιχειρηματίες της Ανατολικής πλευράς έχουν μάθει να λύνουν τις διαφορές τους και με πολλούς άλλους τρόπους. Γι’ αυτό και ο Βόλγας όταν λιώνουν οι πάγοι την άνοιξη ξεβράζει και κάποια άλλα “πράγματα” μαζί με τα ψάρια.
Κι ο έρωτας αυτός θα τελειώσει και για τους δύο άδοξα ένα συννεφιασμένο πρωινό από ένα σκασμένο λάστιχο ενός αυτοκινήτου σε 4 περίπου χρόνια…
Εδώ υπήρχε ένας έρωτας μεγάλος…
