Διαβάζω συνεχώς για αυτό το έτος. Πόσο “αρνητικό” είναι και πόσες καταστροφές έχουν προκληθεί κατά τη διάρκεια του· και… προκαλούνται, διότι δεν τελείωσε. Πόσο μεγάλη όμως παρανόηση υπάρχει!
Κατ΄ αρχήν το 2020 ΔΕΝ είναι 2020 για πάρα πολλούς ανθρώπους. Για το Ισλάμ είναι το 1441, για τον Εβραϊσμό το 5780, για τους Πέρσες το 1399 για να αναφέρω μερικά ενδεικτικώς. Αλλά ας το παραβλέψουμε αυτό και ας δεχτούμε πως αυτή η αστρονομική θέση αφού είναι κοινή, ασχέτως ονομασίας και μετρήματος φαίνεται να είναι τόσο δυσμενής.
Αλλά εδώ υπάρχει τεράστιο σφάλμα. Ο χρόνος ΔΕΝ καθορίζεται από μετρήματα και τις περιστροφές της γης γύρω από τον ήλιο ή της σελήνης γύρω από τη γη ή ό,τι άλλο. Ορίζεται ΜΟΝΟΝ από τις πράξεις μας!
Κάποτε είχα γράψει πως σε κάποιο νεκροταφείο ο αριθμός, ο οποίος ήταν γραμμένος στη μαρμάρινη πλάκα ήταν πάντα μονοψήφιος και πάρα πολλές φορές μηδενικός. Και το ερώτημα ήταν πως είναι δυνατόν να ζουν οι άνθρωποι μόνο… μηδέν χρόνια, ένα ή δύο ή έστω πέντε. Η απάντηση ήταν πως ο αριθμός αυτός ήταν όχι ο αριθμός των ετών, τα οποία έζησε κάποιος αλλά ο αριθμός των φίλων του! (Δανεισμένο από την ταινία “Ο κύριος Αρκάντιν” του Όρσον Γουέλς).
Θα μπορούσε κάλλιστα ο αριθμός αυτός να ήταν οποιοδήποτε άλλη (μάλλον) μετρήσιμη ποσότητα.
Είναι κεφαλαιώδους σημασίας να καταστεί σαφές πως ο χρόνος είναι αυτό, το οποίο συμβαίνει και όχι κάποιος αριθμός ωρών ή ημερών. Εάν δε συμβαίνει τίποτα τότε απλά… παγώνει. Και φθάνω τώρα στην ουσία του σκεπτικού μου:
Αφού ορίζεται ο χρόνος από τις πράξεις μας και αφού προκύπτουν μεγάλα γεγονότα, ακριβώς τότε είναι η ώρα όπου απαιτείται οι πράξεις μας να είναι μεγαλειώδεις! Πότε άλλοτε θα έχεις την ευκαιρία να το κάνεις αυτό; Όταν όλα ρέουν μέλι γάλα; Όχι βέβαια! Όταν όμως γύρω σου υπάρχει φωτιά και τσεκούρι, τότε πρέπει να δείξεις ποια ή ποιος είσαι!
Τι φοβόσαστε λοιπόν το 2020;
Τραγικό και σκληρό έτος ή έτος των μεγάλων προκλήσεων και των μεγαλειωδών πράξεων;
