Διαβάστε και τις σημειώσεις στο τέλος του άρθρου δι΄ αποφυγήν… παρεξηγήσεων!
Ο πατέρας μου, του οποίου την άκρως προοδευτική πολιτική του τοποθέτηση τη γνωρίζετε μου έλεγε:
“Από τους υπουργούς παιδείας δύο {παχύδερμα, ξυλοσχίστες} (τους ανέφερε χαρακτηριστικά και μεταφορικά, όσον αφορά το πνεύμα τους και όχι τη σωματική τους διάπλαση ή την εργασία τους) ήταν οι αποτελεσματικότεροι. Αυτοί, τους οποίους είχε διορίσει ο Κων/νος Καραμανλής στις πολύ σκληρές περιόδους της συντηρητικής διακυβέρνησης!”
Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους και δεν έκανα τον κόπο να τα εντοπίσω για να είμαι ειλικρινής.
Αλλά το αναφέρω, διότι η τοποθέτησή τους ήταν στο ζήτημα υλοποίησης του κυβερνητικού έργου. Δεν ήταν στη χάραξη μίας πνευματώδους πολιτικής αλλά στο να κάνουν ακριβώς αυτό, το οποίο τους ζητήθηκε.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τον νυν υπουργό Ανάπτυξης της χώρας. Ο συγκεκριμένος είναι από τους λίγους, ο οποίος βοήθησε τόσο πολύ το νέο πρωθυπουργό στην ανάληψη της εξουσίας (και αυτό εγείρει και ένα θέμα όσον αφορά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, σε τι είδους συνεργάτες βασίζεται). Διότι λόγω εκρηκτικού χαρακτήρα δεν είχε μία ομαλή και ευγενική παρουσία αλλά το αντίθετο. Φυσικά ανταμείφθηκε (κοινώς: η επιτομή του οπορτουνισμού) για την προσφορά του και τοποθετήθηκε, διότι είναι όντως κατάλληλος στο να υλοποιήσει την πολιτική, την οποίαν πρεσβεύει το συντηρητικό του κόμμα.
Μέχρι εδώ το πρώτο σημείο και αφορά το σκεπτικό και του πρωθυπουργού αλλά και την προσωπικότητα και το είδος του συγκεκριμένου υπουργού. Σημειώνω πως το τηλε-πωλητής δεν θα είχε κανένα υποτιμητικό χαρακτήρα εάν δεν πωλούσε κατάπτυστα βιβλία στο παρελθόν -μαζί και πολλά, μα πάρα πολλά ακόμα–…
Το επόμενο όμως αφορά συνολικά τη χώρα. Όταν ένα κράτος 11 εκ. κατοίκων (και όχι μόνον το δικό μας) δεν μπορεί να διαθέτει μία προσωπικότητα με κύρος, με μόρφωση αλλά και επιχειρηματική εμπειρία, τότε είναι μεγάλο το ζήτημα. Είναι το ίδιο με το να εκλέγονται εντελώς ακατάλληλα άτομα και εκ των υστέρων να μαζεύουμε τα σκουπίδια τους. Και ο συγκεκριμένος υπουργός, ο οποίος κατά την άποψή μου θα είναι επιτυχημένος σύμφωνα –το τονίζω- με τα δεδομένα της κυβέρνησης δεν αποτελεί εξαίρεση.
Είναι το κατάλληλο “εργαλείο” στο να κινηθεί το κυβερνητικό έργο στον συγκεκριμένο τομέα και όπως τον εννοούν. Όπως ήταν τόσοι και τόσοι στο παρελθόν και σε άλλα κράτη και κυβερνήσεις, οι οποίοι επελέγησαν για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Αλλά το τελικό όφελος πουθενά δεν ήταν θετικό, Και πάμπολλες φορές καταστροφικό. Διότι όταν προέρχεσαι από ένα άκρως φασιστικό χώρο δεν θα με πείσεις με τίποτα πως απέκτησες δημοκρατικά ιδεώδη. Διότι ποτέ ο φασισμός δεν ήταν ιδεολογία (εκτός ίσως από τον ιδρυτή του τον παρανοϊκό Μουσσολίνι). Έκφραση ποιότητας χαρακτήρα αποτελεί. Και ο συγκεκριμένος μπορεί ενδεχομένως να πιέσει και να τα καταφέρει στην υλοποίηση κάποιων επενδύσεων με την έννοια τη δική του και της κυβέρνησης, αλλά πνοή για βελτίωση του δυναμικού της χώρας δεν πρόκειται ούτε στο να ελάχιστο να προσφέρει. Και τίποτα δεν αντικαθιστά το ουσιαστικό και μόνιμο όφελος από το ήθος. Τ ί π ο τ α…
Και όπως είδαμε στο άμεσο παρελθόν έναν αμόρφωτο και άκρως επικίνδυνο και σκουντούφλη λαϊκιστή να διαχειρίζεται τη χώρα, έναν νέο χρυσοποίκιλτο περιφερειάρχη να εκλέγεται, ξιπασμένους δήθεν προοδευτικούς από το παρελθόν, μοντέλα και οτιδήποτε άλλο, το ίδιο και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Κοινώς: κατάντια…
Όχι παιδιά. Δεν είναι αυτό μια εξέλιξη προς τα εμπρός. Άλλωστε ας μνηστευθεί και υπουργοποιηθεί ο Βασ. Παλαιοκώστας στο Δημοσίας Τάξεως να εξαφανιστεί η εγκληματικότητα. Αλλά ούτε και αυτό θα γινόταν. Θα εξαφανίζονταν μόνο οι αντίπαλες… συμμορίες και θα έδινε το “σύνθημα” για τη νέα γενιά.
Σημαντικές Σημειώσεις
Σημείωση 1: Γνωρίζετε πολύ καλά την άποψη μου για την προηγούμενη κυβέρνηση – συμμορία τυχοδιωκτών, η οποία ουδεμία απολύτως σχέση δεν είχε με προοδευτικές δυνάμεις. Δεν πρόκειται ωστόσο να είμαι ούτε στο ελάχιστο επιεικής με την παρούσα και δεν μπορώ να δεχθώ κάποια ζητήματα αμάσητα επειδή εξυπηρετούν καταστάσεις. Ή επιλεκτικές προσεγγίσεις.
Όπως επίσης δεν μπορώ να δεχτώ μεταστροφές ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος της εξουσίας. Διότι εν τέλει η Ελληνική κοινωνία χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς και απαιτείται από αυτήν να επικυρώνει τις αλχημείες και αθλιότητες, συνθηκολογώντας στα κάθε λογής ανακοινωθέντα.
Μία κοινωνία με παθητικές αποδοχές και μαζικοποιημένη, μικροαστική ανεπανόρθωτη βλάβη. Δεν θα συμπράξω.
Σημείωση 2: Ακόμα θυμάμαι την αμηχανία και την έκπληξη των οπαδών του ανεκδιήγητου, ο οποίος το 2015 συνέπραξε με ακροδεξιό ψεκασμένο προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση· και κατόπιν να προτείνει για ανώτατο άρχοντα της χώρας, άνθρωπο εντελώς στοχευμένο λόγω της κυβερνητικής θέσης του στα θλιβερά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 στην Αθήνα (και προερχόμενο και από την αντίπαλη παράταξη). Και φυσικά την εισδοχή στην κυβέρνηση και το κόμμα του ατόμων, τα οποία ήταν και είναι περιπλανώμενοι επαίτες εξουσίας (και ξεφτίλας).
Και κανένας τότε δεν διαμαρτυρήθηκε και δεν αντέδρασε από τη πλευρά των υποστηρικτών του. Κάτι η γλύκα της εξουσίας, κάτι η εμπιστοσύνη στον “αλάνθαστο αρχηγό”, κάτι η χαρακτηριστική επιείκεια για τις επιλογές εκείνου, τον οποίον επιλέγει κανείς και στο τέλος είδατε πού οδήγησαν όλες αυτές οι καταστάσεις και πώς φέρθηκαν όλα αυτά τα άτομα στην κρίσιμη στιγμή. Και στο τέλος χάθηκε και το ζητούμενο: η εξουσία!
