Αναρωτιέμαι αρκετές φορές εάν πρέπει να γράφω πολιτικά άρθρα, τα οποία εστιάζουν στις αρνητικές πλευρές. Ειλικρινά στενοχωριέμαι. Τούτο, διότι ενώ έχουμε τόσο ωραία πράγματα να γράψουμε και να κάνουμε ασχολούμαστε με δυσάρεστα.
Κυρίως οφείλουμε να δημιουργούμε!
Πάλι λοιπόν το ερώτημα μου, ως προς τον εαυτό μου παραμένει. Απεχθάνομαι την γκρίνια, διότι δεν οδηγεί πουθενά. Γκρίνια σημαίνει απαιτώ επιτακτικά κάτι από εκεί, όπου δεν υφίσταται.
Είναι “γκρίνια” πολλά από αυτά, τα οποία γράφω ή όχι όταν μάλιστα τους στενοχωρώ… όλους, διότι προφανώς γράφω εντελώς ελεύθερα;
Θέλω να πιστεύω πως όχι και πως οι επισημάνσεις μου (ορθές ή μη) αποσκοπούν στην δημιουργία ερεθισμάτων. Φυσικά αφού είναι δημόσιες κρίνονται.
Το μόνο μου επιχείρημα, όσον αφορά τον εαυτό μου είναι πως έχοντας βιώσει ένα ευρύ φάσμα εξελίξεων στην ζωή του τόπου, από την δεκαετία του 70 επί χούντας, την οποία θυμάμαι πολύ καλά και μετά όλα όσα επακολούθησαν νομίζω πως πρέπει να τίθενται πολύ σκληρά όλα τα ζητήματα. Διότι σε μεγάλο βαθμό για το σημερινό μαύρο χάλι ευθύνεται η αδράνεια όσων ενώ έβλεπαν σιωπούσαν συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος.
Αλλά η παρακμή είναι μία ύπουλη και αργή διαδικασία, η οποία συνεχώς υποβαθμίζει τα… πάντα και χωρίς να το έχεις αντιληφθεί, όταν κάποια στιγμή γυρίσεις το βλέμμα πίσω σου μένεις έκπληκτος πόσο χαμηλά έχεις πέσει.
Και η παρακμή έχει πάντα και λόγο και αιτία αλλά και ευθύνες.
Τώρα πάλι πίσω στις δημιουργικές μας ασχολίες!
