Κάθε φορά όταν γράφω ένα άρθρο σκέφτομαι ποια… ταμπέλα θα μου φορέσουν στο λαιμό. Εάν όμως θέλουμε να κατανοήσουμε το σκεπτικό κάποιων άλλων πρέπει να σκεφτούμε ωσάν να είμαστε εμείς στη θέση τους και όχι τι θα θέλαμε ή τι μας αρέσει.
Για να δούμε τώρα τη Ρωσσία και την Ουκρανία. Τρία είναι τα ιστορικά σημεία κλειδιά στα οποία θα σταθώ:
- Ο Μεγάλος Λιμός (με “ι”) της Ουκρανίας την περίοδο μεταξύ 1932-33. Πρόκειται για κάτι φοβερό, το οποίο έπληξε κυρίως τους Ουκρανούς, πέθαναν 12 εκ. άνθρωποι από πείνα και αυτό επειδή το θέλησε ο Στάλιν. Οι Ρώσσοι φυσικά το αρνούνται, οι Ουκρανοί το εκλαμβάνουν ως Γενοκτονία και το θέμα είναι ακόμα θεωρητικά αδιευκρίνιστο, όσον αφορά τις προθέσεις. Αλλά δεν παύει να συνέβη… Ένας σπουδαίος λόγος να μισούν οι Ουκρανοί τους Ρώσσους.
- Η στάση των Ουκρανών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής. Ενδεχομένως να ήταν απόρροια του λιμού ή της καταπίεσης, πάντως οι Ουκρανοί υποδέχτηκαν τους ναζί ως απελευθερωτές. Μόνο πως οι ναζί δεν είχαν καθόλου την ίδια άποψη. Οι ωμότητες, οι οποίες διέπραξαν ήταν ακριβώς τόσες, ώστε να τους μισήσουν όλοι. Ωστόσο η πρώτη αντίδραση των Ουκρανών στους ναζί, μέχρι να τους καταλάβουν ήταν αυτή: απελευθερωτές. Ο άλλος σπουδαίος λόγος για τον οποίον οι Ρώσσοι όμως τώρα μισούν τους Ουκρανούς.
- Το γεγονός πως ο άνθρωπος, ο οποίος χρεώθηκε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι κατά το ήμισυ (από την πλευρά της μητέρας του) Ουκρανός και αναφέρομαι στον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Ένα από τα πλέον μισητά πρόσωπα για τους… Ρώσσους σε αντίθεση με τους Δυτικούς.
Συνδυάστε τα όλα αυτά μαζί και προχωράμε στο επόμενο, αφού σηματοδοτούν τη σχέση των δύο κρατών -κατά τη γνώμη μου-.
Και τώρα ας υποθέσουμε κάτι διαφορετικό: πως οι Ηνωμένες Πολιτείες διαλύονται και το Τέξας, η δεύτερη σε πληθυσμό και έκταση πολιτεία αποφασίζει να ενταχθεί στο… Σύμφωνο της Βαρσοβίας! Πώς θα αντιδρούσαν οι υπόλοιπες εναπομείνασες Πολιτείες;
Ακριβώς με το ίδιο τρόπο με τον οποίον αντιδρά η Ρωσσία. Μία πρώην υπερδύναμη, πλέον κατακερματισμένη, με τους Ρώσσους ουσιαστικά προηγουμένως να κυριαρχούν και τώρα να παρατηρούν ένα-ένα τα “κράτη” ΤΟΥΣ να απομακρύνονται. Πώς νοιώθουν; Και στην Τουρκία με την ανάμνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται, όπως και στην Ελλάδα εμείς σχετικά με τα παράλια της Ιωνίας και την Κωνσταντινούπολη. Η Ρωσσία ΔΕΝ θα εισβάλει, αλλά και ΔΕΝ θα υποχωρήσει. Την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ όμως αποκλείεται να δεχτεί.
Αυτό είναι εντελώς σαφές και δεν πρόκειται να συμβεί. Εξυπηρετεί τώρα όμως θαυμάσια την εκδούλευση των Δυτικών προς τους Ουκρανούς και ενισχύει το κύρος της Ρωσσίας εντός και εκτός, αλλά επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκον. Το πραγματικό ζήτημα λοιπόν δεν είναι η εισβολή της Ρωσσίας στην Ουκρανία, αλλά η προσχώρηση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Εάν αυτό γίνει αντιληπτό κατανοούμε και την εξέλιξη των γεγονότων. Η εκτίμησή μου είναι σαφώς πως δεν πρόκειται να συμβεί απλώς ανταλλάγματα θα δοθούν ένθεν κι ένθεν. Και η Ουκρανία, όπως φαίνεται θα είναι ο μεγάλος χαμένος.
