Έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές, πώς θα αντιδρούσα εάν μάθαινα πως ο πατέρας μου ήταν ένας ναζί ή ένας προδότης ή ένας βασανιστής της χούντας ή έστω ένας κοινός εγκληματίας. Και πόσο δίκαιο θα ήταν το (δικό μου) κοινωνικό στίγμα, εάν τα προηγούμενα μαθαίνονταν, έστω κάποια στιγμή ακόμα και μετά το θάνατό του;
Θα ήμουν ο γιος ενός ναζί, ενός προδότη, ενός βασανιστή, ενός εγκληματία και θα ήταν δίκαιο αυτό να με στιγματίζει μια ολόκληρη ζωή;
Θα απαντήσω αρχικά σύμφωνα με την Εβραϊκή οπτική γωνία των δέκα εντολών. Η 5η εντολή είναι ξεκάθαρη και απολύτως σαφής:
“Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα εύ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης της αγαθής, ης Κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοι.”
Ως εκ τούτου αφ΄ ενός είναι απόλυτη σου υποχρέωση να τιμάς τους γονείς σου αφ΄ ετέρου όμως το προηγούμενο δεν αναιρεί τις πράξεις τους και την ζωή τους. Και φυσικά δεν αποδέχομαι σε καμία περίπτωση το στιγματισμό της δικής σου ζωής από τις πράξεις των γονιών σου, τους οποίους σε κάθε περίπτωση οφείλεις να τιμάς, όπως προστάζει η 5η εντολή, αλλά με μία εξαιρετικά σπουδαία… προϋπόθεση:
Να διαχωρίσεις ειλικρινά και ευθαρσώς τη θέση σου και να ταχθείς με το μέρος του Δικαίου της ζωής. Και να αποκηρύξεις δημοσίως τις πράξεις των γονιών σου, τους οποίους όμως θα πρέπει –και επιμένω εδώ- κατά τα άλλα να τιμάς.
Τότε θα είσαι ένα λαμπρό παράδειγμα προόδου της ζωής, ΧΩΡΙΣ να έχεις παραβεί επ΄ ουδενί την 5η εντολή, ενώ ταυτοχρόνως θα είσαι και η ζωντανή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας και όχι ένα θλιβερό και άθλιο κακέκτυπο αντίτυπο ενός επίσης θλιβερού γονιού σου, το οποίο θα κρύβεται υποκριτικά πίσω από την 5η εντολή.
Είμαι απολύτως σαφής θεωρώ.
