Σε μία ταινία του 1929, του Σοβιετικού κινηματογράφου (λίγο μετά την Ρωσική Επανάσταση) με τίτλο “Τα Συντρίμμια μιάς Αυτοκρατορίας”, υπάρχει μία καταπληκτική συμβολική σκηνή:
Ένας Γερμανός και ένας Ρώσσος στρατιώτης επιτίθενται ο ένας εναντίον του άλλου με τις ξιφολόγχες τους (προφανώς η εικόνα προέρχεται από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο). Απότομα η σκηνή της δράσης διακόπτεται, καθώς και οι δύο διαπιστώνουν πως έχουν ακριβώς το ίδιο πρόσωπο (η σκηνή αυτή και όλες οι επόμενες κινηματογραφήθηκαν με τον ίδιο ηθοποιό). Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, πως είναι… ίδιοι πετούν τις ξιφολόγχες τους και απομακρύνονται. Οι Γερμανοί και Ρώσσοι στρατηγοί μόλις διαπιστώνουν να συμβαίνει αυτό στη μάχη εξοργίζονται και μαινόμενοι διατάσουν τους αξιωματικούς τους να επαναλάβουν τις επιθέσεις. Αλλά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους αξιωματικούς τους. Διαπιστώνουν όλοι πώς έχουν τα ίδια πρόσωπα, όπως και οι στρατιώτες.
Το μόνο, το οποίο ξεχωρίζει τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς των αντιπάλων στρατών είναι οι στολές τους. Κατά τα άλλα είναι εντελώς όμοιοι.
Το παράδοξο αυτό σπανιότατα μπορεί να αποδοθεί με τόσο εντυπωσιακό τρόπο.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους και ενώ είναι διαφορετικοί είναι όλοι άνθρωποι. Και το μόνο, το οποίο ουσιαστικά τους διαφοροποιεί είναι η “στολή” τους.
Οι ιδέες μας, οι πεποιθήσεις μας, η κοσμοθεωρία μας είναι οι στολές μας. Και μαχόμεθα ο ένας εναντίον του άλλου ενώ είμεθα ίδιοι. Μαχόμεθα εναντίον των εαυτών μας και δεν το γνωρίζουμε. Και όλα αυτά για μία στολή. Οι ράφτες εξουσιάζουν τον κόσμο και δεν το καταλαβαίνουμε. Και είναι αρκετό να αλλάξουμε τις στολές για να αλλάξουμε στρατούς, Ή να ράψουμε καινούργιες και να δημιουργήσουμε καινούργιους φίλους και εχθρούς.
Αλλά και πάλι εάν όλοι φορούσαμε την ίδια στολή και είχαμε και τα ίδια πρόσωπα θα υπήρχε αυτός ο κόσμος; Αναλογιστείτε κάποια στιγμή να περπατάτε στο δρόμο και να συναντάτε ΜΟΝΟ τον εαυτό σας. Ή τον ίδιο τον εαυτό σας ντυμένο διαφορετικά. Μία εφιαλτική σκηνή, όπου αυτήν ή αυτόν, τον οποίον μισείτε, αγαπάτε, συμφωνείτε, διαφωνείτε τον βλέπετε να έχει το ίδιο πρόσωπο με εσάς, αλλά λόγω της “στολής” του εκπροσωπεί και κάτι άλλο. Αλλά και πάλι όμως είστε ΕΣΕΙΣ ο ίδιος. Αναλογιστείτε το.
Και για να κάνω ένα βήμα (ή και δύο) παραπέρα, σκεφτείτε τον Χίτλερ με το ίδιο πρόσωπο με το δικό σας. Αλλά και τον αγιότερο άνθρωπο με το ίδιο πρόσωπο –επίσης το δικό σας. Αλλά και κάθε άλλο άνθρωπο ανά τους αιώνες…
Πόσο ψηλά ή χαμηλά μπορείτε να φτάσετε; Ο ουρανός όπως και το χάος δεν έχουν όρια.
Σημ. Μόλις σας άνοιξα και ένα μικρό παράθυρο στα τείχη του μυαλού μου για τη θεματολογία των επόμενων ταινιών μου, τις οποίες -εάν αντέξω- (από τις εξαντλητικές μάχες και τα συνεχόμενα ανυπέρβλητα εμπόδια, τα οποία τίθενται από ανθρώπους με το ίδιο πρόσωπο με το δικό μου αλλά ντυμένους με άλλες στολές) θα χαρώ να σας παρουσιάσω… Αυτό ίσως είναι το μόνο κάπως στενόχωρο προσωπικό μήνυμα (καημός μάλλον) αυτής της ανάρτησης.
