(Αναδημοσίευση από την Ομάδα Patras old photos-Πάτρα,φωτογραφίες από τα περασμένα χρόνια του Facebook)…
Στην ομάδα μας δημοσιεύονται θαυμάσιες και νοσταλγικές φωτογραφίες, οι οποίες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ασπρόμαυρες…
Σκεφτόμουν λοιπόν, εάν από κάποιο απροσδιόριστο τερτίπι της χημείας, οι πρώτες φωτογραφίες συνέβαινε να ήταν… έγχρωμες πως θα “βιώναμε” το παρελθόν; Η δε εξέλιξη να αποτελούσε την… απομάκρυνση του χρώματος και οι σύγχρονες φωτογραφίες να ήταν οι ασπρόμαυρες!
Είχα σοκαριστεί θυμάμαι μικρός, όταν έμαθα πως ο Παρθενώνας είχε χρώμα (στη ζωφόρο και την οροφή) και πως το κορυφαίο παγκοσμίως μνημείο για την αδρότητα των γραμμών του και την σαφήνεια του λευκού του μαρμάρου δεν ήταν ακριβώς αυτό…
Αφορμή για αυτό το σχόλιο και τον αντίστοιχο προβληματισμό έλαβα σήμερα παρατηρώντας την σημερινή ανάρτηση του Κυρίου Νικολάου. Διαπίστωσα πως η φωτογραφία του, μου… άρεσε σε βαθμό, ώστε εάν δεν γνώριζα την πόλη ίσως να “έβλεπα” μία… έως και ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική μορφή…
Είναι γνωστό από την κβαντική φυσική πως η παρατήρηση ενός φαινομένου επιδρά στο ίδιο το φαινόμενο… Άραγε πόσο επιδρά στην αισθητική μας άποψη και αντίληψη για το παρελθόν η έλλειψη χρώματος;
Πόσο λοιπόν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες μας “επηρεάζουν”, όσον αφορά την εικόνα μας για το παρελθόν;
Σημ. Το ίδιο ισχύει και με την κινούμενη εικόνα… Ο Α’ και ο Β’ ΠΠ έχουν κινηματογραφηθεί ασπρόμαυρα, ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ έγχρωμος… Το ίδιο άγριοι ήταν όλοι, αλλά δεν προκαλούν τα ίδια συναισθήματα… Αυτά ως προς τον προβληματισμό μας…
