Ή φεύγεις εντελώς και ανεξαρτητοποιείσαι ή μένεις και επιβάλλεσαι με την δύναμή σου.
Όταν όμως η οικογένεια σου έχει με κάποιον πρωθύστερο τρόπο το δικό σου όνομα τότε η επιλογή σου είναι η δεύτερη. Η Ευρώπη βασίζεται στην Αθήνα και την Ρώμη. Μοιραία!
Εμένα προσωπικά η φυγή δεν αποτελεί επιλογή. Δεν μου αρέσει να φεύγω για κάπου καλύτερα, διότι απλά καλύτερα δεν υπάρχει. Κάπου άκουσα προχθές σε μία ταινία:
-“Θέλει πολύ τύχη για να συμβεί” και η απάντηση:
-“και η τύχη σχεδιάζεται”…
Εμείς έχουμε υποχρέωση να σχεδιάσουμε το καλύτερο για την Ευρώπη και όχι να αποχωρήσουμε. Ότι δεν μας αρέσει εμείς να αγωνιστούμε να το βελτιώσουμε. Φάρος ή παρίας; Η επιλογή δική μας…
Τέλος εδώ και δεν επανέρχομαι.
Τι θα συμβεί;
Ότι έχω γράψει ήδη εδώ και 6 μήνες και ανανέωσα πολύ πρόσφατα.
Την Δευτέρα θα επέλθει η ήδη αποφασισμένη προ πολλού συμφωνία (χθες δεν ήταν δυνατόν να συμβεί, διότι ο αρχηγός ποτέ δεν θα άφηνε την υποτιθέμενη ανακουφιστική “νίκη” –και την δόξα- στον υφιστάμενό του) και μην ψάχνετε για κανέναν άλλο λόγο.
Εάν δεν είναι μία τελική συμφωνία θα είναι μία ενδιάμεση παράτασης για τον Σεπτέμβριο και με μερικά χρόνια ακόμα δυσκολίες και μνημόνια, αλλά με εξασφαλισμένη για ένα διάστημα της εξουσίας “του φόβου, της απελπισίας, της μιζέριας και του διχασμού και του πανικού των κρίσιμων ημερομηνιών” στους τυχοδιώκτες και ατάλαντους θηρευτές της… (πράγμα και το οποίο είναι και το ζητούμενο).
Ωστόσο με αυτή την κατάπτωση προετοιμάζεται αργά αλλά σταθερά και σίγουρα η “επόμενη ημέρα”…
Εδώ εστιάζουμε!
Αρχική Δημοσίευση: 19 Ιουν. 2015
