Το τελευταίο διάστημα συναντώ αρκετούς γνωστούς μου και φίλους, τους οποίους έχω να δω αρκετό καιρό και εισπράττω ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Πρώην εύρωστοι επιχειρηματίες, άνθρωποι γεμάτοι ενεργητικότητα έχουν καταθλιβεί από την γνωστή κατάσταση αθλιότητας. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω, πως η δική μου άποψη είναι πως αυτό, το οποίο συμβαίνει είναι καθαρά απόρροια μίας άκρως στρεβλής κατάστασης της Ελληνικής πραγματικότητας δεκαετιών (τουλάχιστον) και πως ο κύριος μοχλός της είναι οι κυβερνήσεις. Ή διαφορετικά οι κατά καιρούς ηγεσίες. Η Ελλάς υστερεί αφάνταστα σε αυτό το σημείο. Ενυπάρχει δόλος, πρόθεση και ως εκ τούτου η φτωχοποίηση είναι σε έναν βαθμό αναπόφευκτη.
Αλλά να μην σας κουράζω με αυτά. Η ουσία του άρθρου είναι διαφορετική.
Υπάρχει ένα ρητό, το οποίο έχει εφαρμογή κυρίως σε περιόδους πολέμων:
“Ο θάνατος των πολλών ουκ έστιν θάνατος”.
Όταν από σπίτι σε σπίτι χάνονται άνθρωποι στις μάχες, ο πόνος απαλύνεται κατά μία έννοια και η συνολική δυστυχία κάπως διαμοιράζεται. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου καλό συναίσθημα, διότι εστιάζει στον ανθρώπινο πόνο και όχι στην αιτία, η οποία τον προκάλεσε. Και αναπόφευκτα οδηγεί σε μία μορφή ηττοπάθειας.
Λοιπόν! Αυτό το συναίσθημα εισπράττω. Ένα επιχείρημα, το οποίο ακούω συνεχώς εστιάζει στην αποτυχία των πολλών και όταν γράφω αποτυχία εννοώ την οικονομική αδυναμία, η οποία ΔΕΝ αποτελεί προσωπική αποτυχία. Αυτό με την σειρά του απαλύνει κάπως και την “αποτυχία” του καθ’ ενός μας. Είναι λάθος!
Θα έχετε φαντάζομαι ακουστά για την εκκένωση του Αγγλικού εκστρατευτικού σώματος στην Δουνκέρκη στις αρχές του Β’ ΠΠ. Ποτέ σε όλη τη διάρκεια του πολέμου η Αγγλία δεν έφτασε τόσο κοντά στην ήττα, όσο εκείνες τις δέκα ημέρες, όπου ολόκληρη ουσιαστικά η στρατιωτική της δύναμη εγκλωβίστηκε σε μία στενή λωρίδα λίγων χιλιομέτρων. Οι Άγγλοι όμως δεν ήταν από τους εύκολους αντιπάλους ενώ η τεράστια ευκολία (και τύχη) με την οποία οι Χιτλερικοί κέρδιζαν τις μάχες και προωθούνταν τους σάστισε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην εκμεταλλευτούν το γεγονός αυτό. Βλέπετε η υπεροψία είναι ένας πολύ επικίνδυνος προσωπικός εχθρός.
Αυτή τη στιγμή αγαπητοί μου φίλες και φίλοι η κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας δεν διαφέρει από την τραγική κατάσταση του εγκλωβισμένου εκστρατευτικού σώματος στην Δουνκέρκη. Συνεχώς συνθλίβεται από την ηγεσία του, διότι αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός.
Και όπως τότε η ευκολία της προέλασης των Γερμανών δημιουργούσε μία βεβαιότητα σύντομης και άκοπης νίκης, το ίδιο συναίσθημα κυριαρχεί στις κυβερνήσεις. Και η κοινωνία συνθλίβεται.
Αλλά -διότι υπάρχει πάντα και το αλλά- οι Άγγλοι δεν έμειναν να σφαγούν στην θάλασσα. Με τόλμη και τεράστια ικανότητα επέτυχαν το ακατόρθωτο. Διέσωσαν ανέλπιστα (για τους υπερόπτες Γερμανούς) τεράστιο τμήμα των στρατευμάτων τους, τα οποία φυσικά χρησιμοποίησαν για την συνέχιση του πολέμου.
Αυτό δημιούργησε μία μεγάλη ευφορία στην Αγγλία. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ όμως δεν την συμμεριζόταν – και πολύ ορθώς. Διότι ξεκαθάρισε πως δεν κερδίζεις τον πόλεμο με το να υποχωρείς. Υποχωρείς για να διασωθείς και επιτίθεσαι για να κερδίσεις.
Όχι παιδιά! Ο θάνατος των πολλών είναι και δικός σου θάνατος και η αποτυχία των πολλών είναι και δική σου αποτυχία ενώ ο εχθρός δεν είναι τόσο ικανός όσο νομίζει. Ούτε όμως κι εσύ.
Οπότε ένα σου απομένει: να επιτεθείς.
