Ακούστηκε πολλές φορές αυτό το επιχείρημα με αφορμή τη δίκη κάποιων… δε θυμάμαι ακριβώς τι. Δικάζονται και καταδικάζονται για τις ιδέες και όχι για πράξεις. Δεν είμαι νομικός και δεν θα υπεισέλθω σε αυτό το πεδίο για το οποίο γνωρίζω μόνο πόσο πολύπλοκο είναι. Γράφω όμως ως άνθρωπος και έχω αυτό το δικαίωμα.
Κατ΄ εμέ λοιπόν ΝΑΙ δικάζονται οι ιδέες, όπως και οι προθέσεις όπως ακόμα ΚΑΙ οι νεκροί (θα έπρεπε)!
Κάθε τι, το οποίο δημιουργείται ως ιδέα στο μυαλό αποκτά μία αυτόνομη οντότητα αυτομάτως. Είναι μία μορφή συμπυκνωμένης δράσης, η οποία ωστόσο δεν έχει υλική υπόσταση. Αλλά είναι οντότητα υπαρκτή και ξεκάθαρη. Και ανάλογα με το ποιόν της μπορεί να υποστεί και κριτική και καταδίκη. Και μάλιστα οι ιδέες είναι μακράν σπουδαιότερες των πράξεων. Μία άθλια ιδέα διαφθείρει εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ μία συγκεκριμένη πράξη αφορά ίσως έναν, ίσως κάποιους, αλλά σίγουρα όχι τόσους όσους μία ιδέα. Ισχύει και αντιστρόφως.
ΚΑΙ ο δόλος υπόκειται στην ίδια κατηγορία. Ασχέτως εάν καταλήγει σε κάποιο αποτέλεσμα ή δεν καταλήγει πουθενά. Υπήρχε όμως, έχει σχηματιστεί και αυτός ως οντότητα στο μυαλό κάποιου ανθρώπου και ως εκ τούτου αποκτά τα ίδια χαρακτηριστικά όπως μία ιδέα. Διότι τι είναι ο δόλος; Μία επεξεργασμένη και στοχευμένη ιδέα.
Το ότι δεν αποδεικνύεται δε σημαίνει πως δεν υπόκειται στην αδιόρατη δικαιοσύνη του Σύμπαντος. Διότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε το δόλο, ως φυσική οντότητα ούτε και τις ιδέες. Υπάρχουν όμως και αποτυπώνονται και αφήνουν και τεκμήρια. Ως εκ τούτου, εάν έχουμε κάποια στιγμή στο μέλλον τη δυνατότητα να “δούμε” το “υπαρκτό αόρατο” θα μπορέσουμε να το αξιολογήσουμε και να το δικάσουμε.
Σημ. Τυχόν σχόλια ΜΟΝΟ επί του φιλοσοφικού θέματος και όχι αναφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα, άλλωστε θα αποκρύπτονται. Είναι απόλυτα γνωστές οι θέσεις μου.
