Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Διαθέτω Παλαιά Διαμερίσματα

Εγκλωβισμός ή ευκαιρία;

Πολύ συχνά και ειδικά τον τελευταίο καιρό γυρίζοντας τις πόλεις βλέπω πάρα πολλά πωλητήρια, πολλές φορές το ένα πάνω στ΄άλλο σε πολυκατοικίες του 1970 του 1980 ή εκεί κοντά. Σταματώ κοιτάζω τα κτίρια και αναλογίζομαι ποιος είναι ο πιθανός αγοραστής τους.

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις ποιός θα είναι ο υποψήφιος πελάτης σου. Ποιος είναι αυτός που θα πληρώσει ένα ποσόν προκειμένου να αγοράσει ένα παλαιό διαμέρισμα σε μία μάλλον κακή πολυκατοικία 30-40 ετών…

Λυπάμαι που θα το γράψω αλλά δυστυχώς κανείς…

Δεν έχουν πια καμία αξία…

Μην σας στενοχωρεί ή σας ξενίζει αυτό. Τα κτίρια δεν είναι διαμάντια για να είναι παντοτινά. Diamonds are forever (τα διαμάντια είναι για πάντα) αλλά το Real Estate is for the present (τα ακίνητα είναι για το παρόν). Οι κατασκευές έχουν συγκεκριμένο χρόνο ζωής. Μα θα μου πείτε ο Παρθενώνας ή οι Πυραμίδες της Αιγύπτου δεν υπάρχουν και στέκονται περήφανα, κι όχι μόνο αυτά… Ναι, σαφώς αλλά ΟΧΙ για τη χρήση που προορίζονταν. Είναι μη ζωντανά κτίσματα πλέον. Είναι μουσεία. Έπαψαν να επιτελούν το έργο για το οποίο κατασκευάστηκαν. Ούτε η Αθηνά υπάρχει πλέον, ούτε οι Φαραώ… Πόσο μάλλον λοιπόν ένα διαμέρισμα της δεκαετίας του 1970 ή 80 στα Πατήσια (παρακαλώ δεν το γράφω υποτιμητικά το πνεύμα θέλω να αποδώσω), σε μια μισο-εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία… (Σκεφτείτε πως τα φράγματα σχεδιάζονται με προσδοκώμενο χρόνο ζωής τα 50 χρόνια).

Αυτή είναι η αλήθεια.

Τι γίνεται λοιπόν τώρα; Δυστυχώς λίγα πράγματα. Βλέπετε όπως αλλάζουν οι τάσεις, κάπως αντίστοιχα αλλάζουν και οι συνθήκες κατοικίας. Αυτό που ήταν όνειρο το 1950, τώρα είναι βάρος. Ποιος νέος άνθρωπος, ποιο νέο ζευγάρι όσο κι αν είναι σε δύσκολη οικονομική κατάσταση επιθυμεί να συνδυάσει την έναρξη της ζωής του με ένα παλαιό κτίσμα;

Υπάρχει κάποια λύση, κάποια κατεύθυνση;

Υπάρχει αλλά υπό προϋποθέσεις. Αν εξαιρέσουμε χρήσεις που εξυπηρετούν ακόμα το σκοπό για τον οποίο σχεδιάστηκαν κα κατασκευάστηκαν δεν τίθεται ζήτημα. Η Μητέρα μου λχ δεν επιθυμεί να αλλάξει σπίτι στα 80 της χρόνια, όσο κι αν αυτό μπορεί να φαίνεται αναχρονιστικό. Μα όμως είναι το ΣΠΙΤΙ της και ΕΚΕΙ επιθυμεί να ζήσει μέχρι το τέλος. Το ίδιο μπορεί να ισχύει επίσης για μία γκαρσονιέρα που στεγάζει τώρα το παιδί σας που σπουδάζει. Δεν αποτελεί όμως μία μόνιμη κατοικία αλλά ένα μεταβατικό στάδιο. Στην πραγματικότητα μετά δεν θα υπάρχει ο ένοικος και συνεπώς το διαμέρισμα θα ανακαταληφθεί.

Μεταβατική χρήση μπορεί να έχει ως πρώτη κατοικία μετανάστη ή ανθρώπου με πολύ ισχνό εισόδημα αλλά πάλι με την πρώτη ευκαιρία θα αποχωρήσει.

Οι προϋποθέσεις που ανέφερα είναι λοιπόν δύο:

  1. Η κατοχή του συνόλου των διαμερισμάτων σε μία πολυκατοικία (είναι αυτονόητο πως αν δεν ελέγχετε πλήρως την ιδιοκτησία δεν μπορείτε να κάνετε κάποια ουσιαστική κίνηση).
  2. Η καλή τοποθεσία της (όχι κεντρικά αλλά σε σχέση με τον περίγυρό της, η «γειτονιά» της με την ευρύτερη έννοια.

Τότε έχετε δύο- τρεις δυνατότητες:

  1. Να την κατεδαφίσετε και να φτιάξετε μία καινούργια κατασκευή από την αρχή.
  2. Να την ανακαινίσετε και να ενισχύσετε στατικά το σκελετό, ώστε να αποκτήσει μία δεύτερη νεότητα.
  3. Να τροποποιήσετε τη χρήση της (αφού όμως την ενισχύσετε κα ανακαινίσετε) και να της αλλάξετε τη λειτουργία.

Όσο και αν θεωρείτε πως θα υποστείτε απώλειες από τη μείωση της δόμησης θα διαπιστώσετε πως δεν είναι κακές επιλογές οι προηγούμενες. Αντιθέτως αν γίνουν οι απαραίτητοι υπολογισμοί θα διαπιστώσετε πως υπάρχει περίπτωση να αυξήσετε σημαντικά την αξία της περιουσίας σας και ταυτόχρονα να δώσετε οικονομική ζωή σε ένα φθίνων ακίνητο.

Παρεμπιπτόντως εδώ μπορεί να κρύβεται και μία επενδυτική ευκαιρία. Όπου υπάρχει φθορά υπάρχει και αναγέννηση…

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)