Υπάρχει μία τσιγγάνικη παροιμία για τον έρωτα, η οποία λέει:
“Όποιος ομολογήσει πρώτος, χάνει”.
Το νόημά της προφανώς είναι πως ο αποδέκτης της ομολογίας της αγάπης θεωρεί πλέον πως έχει και τον έλεγχο της σχέσης. Ως εκ τούτου ευρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, θέση υπεροχής και φυσικά έχει την ευχέρεια των κινήσεων.
Αλλά… αλλά αυτή η παροιμία δεν είναι αληθής· ίσως είναι και επικίνδυνη. Διότι αντιμετωπίζει την ερωτική σχέση καθαρά ως σχέση κυριαρχίας και εξουσίας του ενός ως προς τον άλλον. Ακόμα χειρότερα θεωρεί πως ο αποδέκτης -τρόπον τινά- οφείλει να είναι ο κυρίαρχος. Στην πραγματικότητα όμως ίσως να είναι απλά δειλός και να μην μπορεί να εκφέρει τη φράση της ομολογίας του. Περισσότερο και από το ακόμα χειρότερα η παροιμία παραπέμπει σε διαπραγματεύσεις εμπορικής ή πολιτικής ή στρατιωτικής σημασίας. Ο έρωτας και η αγάπη δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαπραγματεύσεων· εκτός βεβαίως εάν υφίσταται υστεροβουλία, πρόθεση ή δόλος. Αλλά τότε δεν αναφερόμαστε σε έρωτα ή αγάπη.
Τόσο λεπτές διαφορές, έννοιες στα όρια, ισορροπίες σε ασταθή εδάφη και όλα αυτά από μία τσιγγάνικη παροιμία, η οποία θα έπρεπε να αφορά πολιτικές συμβάσεις.
Μην ανησυχείτε. Δεν άρχισα να γράφω σενάρια τηλεοπτικής σειράς αυτής της θεματολογίας. Αλλά μελετώντας και γράφοντας κάτι διαφορετικό οι τσιγγάνοι… επενέβησαν με το να διαβάσω αυτή την παροιμία τους. Δεν λένε όμως πάντα την αλήθεια.
