Όταν διαπιστώσουμε πώς μία κατάσταση δεν μεταβάλλεται ουσιωδώς προς το καλύτερο για μεγάλο χρονικό διάστημα, σημαίνει πως αυτή δεν έχει νόημα. Εάν επιπλέον μας καταπιέζει και μας εγκλωβίζει χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης, τότε δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ κανένα νόημα.
Σε αυτή την περίπτωση συνήθως ακολουθούμε το δρόμο του συμβιβασμού. Ματαιώνουμε κάθε προσπάθεια και την αποδεχόμαστε. Ωστόσο αυτό είναι λάθος.
Όλες οι καταστάσεις ΧΩΡΙΣ νόημα αντλούν την ισχύ τους και επικρατούν από μία καλά κρυμμένη και πολύ γερά θεμελιωμένη παραδοχή. Είναι αυτή, η οποία στηρίζει κάθε μορφής εξουσία (και αυτή της καταπίεσης του εαυτού μας). Η αρχή αυτή γνωρίζει άριστα το πόσο δόλια είναι και μεταμφιέζεται με το μανδύα του φόβου και των συνεπειών.
Μόλις όμως γίνει αυτό το καθοριστικό βήμα και ξεπεραστεί ο φόβος και οι συνέπειες, τότε είμαστε αντιμέτωποι μαζί της. Και είναι πλέον συνειδητή η επιλογή μας εάν θέλουμε να την διατηρήσουμε ή όχι, διότι “γυμνή” δεν διαθέτει καμία δύναμη επιβολής.
Και τότε ΕΧΕΙ νόημα!
