“Η εικόνα της απόκοσμης αυτής ταινίας είναι αδύνατον να προσδιοριστεί, ο ήχος είναι τρομακτικός, ο φωτισμός κάκιστος, τα σκηνικά εμετικά, οι χαρακτήρες φρικτοί.”
Αυτή είναι η κριτική του περιοδικού Cinema για μία ταινία…
Κι όμως!
Η εν λόγω ταινία το 2004 επιλέχθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών ως “πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική”.
Και δεν είχαν άδικο ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι δεύτεροι!
Και το περίεργο είναι πως ενώ ισχύουν όλα τα σχόλια του Cinema και δεν αντέχεις να την δεις, τελικά την βλέπεις! Γιατί;
Διότι ενέχει επιρροές από δύο τεράστιου μεγέθους συγγραφείς και η υπόθεσή της κινείται στο κλίμα των έργων τους:
Του Φραντς Κάφκα και του Νικολάι Γκόγκολ!
Οι ταινίες ΔΕΝ είναι αυτές, τις οποίες βλέπουν τα μάτια σου, αλλά αυτό το οποίο αντιλαμβάνεται η φαντασία σου. Η ΔΙΚΗ σου φαντασία!
Ποιά είναι η ταινία;
Το Eraserhead (δεν γνωρίζω πώς να το μεταφράσω στα Ελληνικά) του 1977 του David Lynch.
Σημ.: Eraser σημαίνει γόμα, head κεφάλι. Τώρα πώς μπορούν να συνδυαστούν σε μία λέξη είναι ένα άλλο θέμα. Κεφαλή γόμας;
Πάντως για τον θεατή ισχύει όντως αυτό. Σα μία γόμα να σβήνει το κεφάλι σου εμπρός στα μάτια σου.
