Η πρόταση αγοράς της Γροιλανδίας από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. δεν είναι παράξενη αλλά ούτε και παράλογη. Εξ΄ άλλου δεν πρωτοτυπεί καθόλου, διότι η αρχική ιδέα γεννήθηκε ήδη τη δεκαετία 1860-1870 επί προεδρίας Άντριου Τζόνσον καθώς και ανάλογη πρόταση αν δεν κάνω λάθος είχε υποβάλλει και ο Χάρρυ Τρούμαν και μάλιστα πιο συγκεκριμένη το 1946· όριζε και το ποσό προφοράς: 100 εκ. δολάρια.
Επίσης ας μην ξεχνάμε πως και η Αλάσκα αποκτήθηκε την ίδια περίοδο, το 1867 κατόπιν αγοράς (7,200,000 δολάρια το τίμημα) από τη Ρωσία, καλύτερα μάλλον από τον Τσάρο. Και ακόμα καλύτερα να μην ξεχνάμε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες στην ακραία περίπτωση έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν τη Γροιλανδία. Αλλά προτιμούν την αγορά διότι θα τους κοστίσει φθηνότερα και με ελάχιστες διπλωματικές συνέπειες, (όχι όμως και πως τις υπολογίζουν).
Ο νυν πρόεδρος ως επιχειρηματίας μάλλον, παρά πολιτικός ορθά σκέφτηκε, κατά τη γνώμη μου και για το συμφέρον της χώρας του.
Το πρόβλημα ποτέ δεν είναι ο αγοραστής. Το πρόβλημα (εάν θεωρείται πρόβλημα) είναι πάντα ο πωλητής. Η πρόταση γίνεται η απόρριψη ή αποδοχή της είναι το ζήτημα. Οι Δανοί δεν φαίνεται να την ενστερνίζονται.
Και ας μην ξεχνάμε πως και οι Άγγλοι αγόρασαν την Κύπρο το 1878 από το Σουλτάνο έναντι… 92,799 pounds sterling, eleven shillings, and three pence (όπως ακριβώς περιγράφεται στη συνθήκη)! Και οι πωλητές την ανακατέλαβαν το 1974 κατά το ήμισυ περίπου. Not bad για τους Τούρκους…
Όλα καλά τα προηγούμενα. Θεμιτά, αθέμιτα, ηθικά ή μη έχουν ένα προτεινόμενο τίμημα.
Το πρόβλημα είναι στα… ξεπουλήματα και η Ελλάδα έχει σπάσει τα ταμεία τα τελευταία έτη… ΚΑΙ χωρίς αντίτιμο!