(ή πώς μας μαθαίνει… ποδήλατο η Metro Goldwyn Mayer)
Αλήθεια! Τι μπορούμε να μάθουμε από την MGM, η οποία είναι στην κόψη του COVID-19; Πάντως όχι ποδήλατο. Αλλά… αλλά. Ο τρόπος ανάπτυξης του κινηματογράφου στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν διαφορετικός από αυτόν στην Ευρώπη ή τη Ρωσσία και μετέπειτα Σοβιετική Ένωση ή Κίνα και Ιαπωνία. Εκεί (Η.Π.Α.) κυριάρχησε το λεγόμενο Hollywood. Όπως όλα τα Αμερικάνικα αυτοκίνητα ήταν μεγαλύτερα από τα Ευρωπαϊκά κάπως ανάλογα ήταν και στο Hollywood. Δεν θα αναφερθώ όμως στην ιστορία του, παρά σε δυο τρία σημεία – καμπές.
Το πρώτο συνέβη το 1948, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο απαγόρευσε δια νόμου (προφανώς) την κατοχή κινηματογραφικών αιθουσών από τις εταιρείες παραγωγής. Ξαφνικά οι κολοσσοί έχασαν το σπουδαιότερο προϊόν τους: Το… κοινό τους! Εξαρτιόνταν πλέον από τους ιδιοκτήτες των αιθουσών. Το πλήγμα ήταν βαρύτατο και πάγωσε για κάποια χρόνια την κινηματογραφική βιομηχανία, αλλά και οι αίθουσες είχαν ανάγκη τις ταινίες!
Το άλλο πλήγμα ήταν η έλευση της τηλεόρασης στα μέσα της δεκαετίας του 50 και εννοώ σε μεγάλη πλέον κλίμακα. Ποιος ο λόγος να μετακινηθείς εάν μπορούσες να δεις μία ταινία στο σπίτι σου; (Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό με τη σημερινή κατάσταση); Ωστόσο και πάλι η λύση ήταν στο να εξελιχθεί ο κινηματογράφος και τηλεοπτικά. Διότι εάν δεν το έχετε εννοήσει όλα αυτά είναι όψεις της ψυχαγωγίας. Δεν παράγεις ταινίες ούτε τηλεοπτικές σειρές. Ψυχαγωγείς τους ανθρώπους.
Και έρχεται και το τρίτο μεγάλο πλήγμα: ο COVID-19. Ποιος κινηματογράφος; Ποιες αίθουσες; Ο άτυχος με το όνομα Bond, James Bond έχει ολοκληρώσει τις κατακτήσεις του, γεννήθηκαν τα παιδιά του, πρέπει να αλλάξει μοντέλα αυτοκινήτων διότι παρήλθε η μόδα τους και ακόμα αυτός είναι κολλημένος σε μία ζελατίνα ταινίας φιλμ (ή σε έναν σκληρό δίσκο)· και απ΄ ότι φαίνεται δεν μπορεί να ξεκολλήσει από εκεί και να πηδάει από ουρανοξύστες και ελικόπτερα στο πανί της μεγάλης οθόνης. Και η MGM… κάθεται και σκέφτεται. Τι όμως;
Το λιοντάρι της!
Το περίφημο λιοντάρι ήταν… πολλά. Συγκεκριμένα ήταν επτά τον αριθμό. Το εμβληματικότερο ωστόσο ήταν το δεύτερο με καταγωγή το Σουδάν. Η… τυχερή Τζάκι. Επέζησε ενός ναυαγίου, δύο εκτροχιασμών, ενός σεισμού, μίας έκρηξης στο studio και μίας αεροπορικής πτώσης! Τώρα αναρωτιέμαι μήπως δεν ήταν η Τζάκι τυχερή, αλλά το αντίθετο, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για τους… μάντεις.
Επειδή η MGM καθυστέρησε στη μετάβαση στον ομιλούντα κινηματογράφο για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους έβαλαν τη Τζάκι να βρυχάται! Άρα οι θεατές προτού καν αρχίσει η προβολή της ταινίας γνώριζαν ότι θα την… ακούσουν και όχι μόνο δουν.
Λοιπόν! Τι διδάσκει επιτέλους η MGM;
Το λιοντάρι ήταν πάντοτε το σήμα κατατεθέν της MGM, το “πνεύμα” της. Και κατά την άποψή μου (και τη δική τους) το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο της. Όταν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 1927 διασκεύασαν ένα αεροπλάνο της εποχής σε… κλουβί προκειμένου να την μεταφέρουν από το San Diego στη Νέα Υόρκη και μετά από 5 ώρες το αεροπλάνο έπεσε στην έρημο της Αριζόνα… πανικός! Σώθηκε και ο πιλότος αλλά και το λιοντάρι, το οποίο επί 4 ημέρες τρεφόταν από τα σάντουιτς και το νερό του πιλότου, διότι προτίμησε λογικά να τα δώσει στο λιοντάρι παρά να γίνει ο ίδιος το γεύμα του.
Και ποια ήταν η πρώτη ερώτηση της διοίκησης της MGM όταν εντόπισαν τα συντρίμμια οι διασώστες;
“Είναι καλά η… Τζάκι;” (για τον πιλότοι δε νομίζω να έδιναν παρά).
Να τι μας διδάσκει! Γνώριζαν το ισχυρότερο ατού τους και πίστευαν σε αυτό (αν και ολίγον απάνθρωπο στην προκειμένη περίπτωση).
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα με τον COVID-19. Θα επιβιώσει το λιοντάρι. Και κάθε ένας από εμάς πρέπει να εντοπίσει και να αναπτύξει τον λέοντα μέσα του (ή στην επιχείρησή του ή στις ικανότητές του)! Διότι λαγό η MGM ούτε θα ήθελε ούτε και θα έψαχνε μετά από μία πτώση (εάν φυσικά αυτός καθόταν εκεί).
Γκριάαααααο – γειά σου Τζάκι με τους βρυχηθμούς σου!
