Ολόκληρη κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκουσγκούνη ποτέ μου δεν έχω παρακολουθήσει. Όχι όμως γιατί δεν το ήθελα, αλλά διότι δεν τις… εντόπισα κάπου. Ωστόσο κάποια ελάχιστης διάρκειας κλιπς από ταινίες του έχω παρακολουθήσει στο YouTube με ενδιαφέρον και χιούμορ.
Προσωπικά δεν έχω μάθει να ωραιοποιώ καταστάσεις. Οι επίκτητες ιδιότητες των ανθρώπων δεν μου λένε κάτι. Το εάν κάποιος είναι άνεργος ή μία γυναίκα λογίζεται ως πόρνη δεν με απασχολεί καθόλου. Ο Άνθρωπος όμως πίσω από τις ιδιότητες με απασχολεί. Ο άνεργος μπορεί να γίνει εργαζόμενος και η πόρνη κυρία. Ο χαρακτήρας όμως παραμένει ο ίδιος.
Τον Γκουσγκούνη προφανώς ποτέ μου δεν τον συνάντησα και ούτε θα το επεδίωκα. Τι χαρακτήρας ήταν στην πραγματικότητα επίσης μου είναι άγνωστο και σίγουρα αδιάφορο. Άρα μόνο ως ηθοποιό αισθησιακών ταινιών μπορώ να τον (υποκειμενικά) αξιολογήσω. Και η βασική του ιδιαιτερότητα εκτός του ότι δεν μου φαινόταν και καλός ηθοποιός ήταν μία: έβγαζε… γέλιο!
Όταν βλέπω τον Γκουσγκούνη σε κάποιο κλίπ από τα λίγα, σίγουρα ΔΕΝ βλέπω την Εμμανουέλα με την Σύλβια Κριστέλ, ταινία, η οποία είναι πολύ σημαντική για τον κινηματογράφο.
Γενικά νομίζω πως παρακολουθώ σαχλαμαρο- σεξο – σκετσάκια. Και εκτιμώ πως κάπου εκεί πρέπει να σταματήσουμε. Μετά θάνατον επέρχεται μία μορφή ωραιοποίησης, σύμφωνοι. Ο Ελληνικός πολιτισμός (και κάθε πολιτισμός) όμως δεν προαγάγεται από αυτού του είδους ταινίες.
Η υπο-κουλτούρα όμως ζει και βασιλεύει. Και ο Γκουσγκούνης είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον εις εκ των βασιλέων της.
