Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα από το 2008 και εντεύθεν είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της. Δεν εννοώ από οικονομικής απόψεως. Ίσως δεν γνωρίζετε σε τι βαθμό κρίσης εμπεριήλθαν άλλες χώρες και μάλιστα αυτοκρατορίες στο παρελθόν.
Στην ζωή είναι αναμενόμενο να υπάρχουν πολύ δύσκολες περίοδοι και καταστάσεις φαινομενικά ανυπέρβλητες. Δεν ισχύει όμως αυτό (με την εξαίρεση του θανάτου, όπου πλέον δεν τίθεται θέμα). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υπάρχουν τρόποι διεξόδου. Όχι εύκολες, αλλά υπάρχουν.
Η συνεχής άρνηση αντιμετώπισης και η απίστευτη γκρίνια και κακομοιριά οδηγεί σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις. Δημιουργείται ένας ατέρμων κύκλος, μάλλον μία σπείρα και μάλιστα καθοδική έως ότου η πτώση είναι τόσο τρανταχτή, ώστε να αφυπνίσει ενδεχομένως. Αλλά όχι χωρίς κόστος και μάλιστα με δεδομένη ζημία.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία κατάσταση και με την θέλησή της βυθίζεται περισσότερο σε αυτήν, διαπλάθοντας νέες συμπεριφορές, νέα ήθη, νέες τάσεις. Όλες προς το χειρότερο. “Σχεδόν”!
Όλες οι άθλιες και δόλιες πολιτικές στηρίζονται στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ταπεινότερων ανθρωπίνων ενστίκτων.
Δεν θα είναι όμως εύκολος ο δρόμος, όσο υπάρχουν αντιστάσεις. Διότι εκτός από τα ταπεινά υπάρχουν και τα υψηλά ιδανικά στην ανθρώπινη φύση και αυτά είναι πρώτιστο μέλημα να καλλιεργούμε και να αναπτύξουμε.
Δεν ενδίδουμε!
