Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Γιατί το Εβραϊκό Μουσείο είναι τόσο… Χριστιανικό!

Το γνωρίζω. Ο τίτλος φαίνεται έως και… προκλητικός, αλλά μην εκπλήσσεστε και κυρίως μη βιαστείτε να συμπερασμολογήσετε, εάν δεν διαβάσετε τη συνέχεια.

Το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος είναι όπως όλα τα μικρά μουσεία. Στεγάζεται σε μία όμορφη και λιτή διατηρητέα μονοκατοικία, πολύ προσεκτικά ανακαινισμένη στο κέντρο της Αθήνας (Νίκης 39), επτά – οκτώ λεπτά με τα πόδια από το Σύνταγμα.

Πώς είναι στο εσωτερικό του;

Όπως όλα τα μουσεία, όπως προανέφερα. Από την είσοδο κατεβαίνεις στον ημιυπόγειο χώρο και συνεχίζεις ανεβαίνοντας τους δύο επόμενους ορόφους. Όπως πάντα τα σημαντικότερα είναι… ψηλότερα. Και αφού έχεις αποκτήσει μία γεύση, εάν δεν είσαι εξοικειωμένος με τον Εβραϊκό πολιτισμό και αφού έχεις καταθλιβεί στη λιτή αίθουσα του Ολοκαυτώματος με έκπληξη στον τελευταίο όροφο «συναντάς» επίτοιχες φωτογραφίες κυρίως… ανώτερων Χριστιανών Ποιμένων!

Διότι ο τελευταίος όροφος είναι αφιερωμένος στα μέλη του ανώτερου Χριστιανικού κλήρου και σε επιφανείς Ραβίνους, οι οποίοι βοήθησαν με κίνδυνο της ζωής τους, πολλές φορές, στη διάσωση Εβραίων από τους ναζί. Ο τίτλος της έκθεσης:

“Οι Καλοί Ποιμένες. Αρχιερείς και Αρχιραβίνοι Μπροστά στο Ολοκαύτωμα”.Οι πρώτες λέξεις “ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ” με εκφράζουν αλλά και με συγκλονίζουν.

Τι περισσότερο πανανθρώπινο από να διασώσεις έναν (και μόνο έναν έστω) συνάνθρωπό σου;

Διαβάζοντας την ιστορία της ανθρωπότητας στην πραγματικότητα διαβάζεις την ιστορία του μίσους. Πόλεμοι, διωγμοί, απέραντος πόνος, καταστροφές. Και πού είναι τώρα όλοι αυτοί; Τι έμεινε από όλα αυτά; Τι κέρδισαν; Και πολλοί βέβαια από αυτούς πέρασαν όμορφα στην παρούσα ζωή κολυμπώντας στο αίμα των άλλων. Αλλά είναι αυτό το τέλος ή υπάρχει και συνέχεια;

Από τη στιγμή κατά την οποίαν αντιμετωπίζεις τον (όποιο) συνάνθρωπό σου ως εχθρό ή αντίπαλο και με μίσος έχεις αρνηθεί την αχτίδα της ζωής. Και εάν αρνηθείς έστω και μία είναι σαν να αρνείσαι ολόκληρο το Σύμπαν. Και αυτό συνεχίζεται και είναι δεδομένο και θεωρείται και… φυσιολογικό να… μισείς. Να θέτεις όρια και φραγμούς. Και προσέξτε! Αυτό ανεξαρτήτως των διαθέσεων και συναισθημάτων του άλλου. Να προστατευθείς δεκτόν· αλλά να μην μισείς. Μην αλλάξεις τη φύση σου εξ΄ αιτίας του πλανημένου άλλου. Άλλαξε το Σύμπαν για να αλλάξει και ο άλλος.

Και δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα το άρθρο αυτό παρά με τις σκέψεις ενός μικρού Εβραιόπουλου της Κρήτης, στις οποίες εκφράζονται με τον αγνότερο τρόπο τα παιδικά και πανανθρώπινα συναισθήματα του (δείτε το παρακαλώ στη φωτογραφία):

«Έκθεσις 8η

Εμένα το παράπονό μου είναι να γίνει Ειρήνη όσο το δυνατόν γρηγορότερα δια να ελευθερωθεί η πατρίδα μας, από την τυραννία των εχθρών. Και συγχρόνως να ελευθερωθούν όλα τα Ελληνόπουλα αδέλφια μας που…»

Ακόμα όμως και στην παιδική έκθεση διαγράφτηκε το “από την τυραννία των εχθρών” ως μη πρέπον!

Είμαστε ΟΛΟΙ πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω…

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)