Σήμερα επιστρέφοντας με το ferry boat από το Αντίρριο συνέπλευσα με ένα τμήμα 24 μαθητών από την Γερμανία. Περίπου 15-16 ετών ήταν όλα πολύ κόσμια και όμορφα και δεν ένιωσα καμία ένδειξη αρνητικότητας. Γνωρίζω τη γερμανική γλώσσα και παρακολουθούσα τα σχόλια τους. Τίποτα μεμπτόν.
Ωστόσο 80 χρόνια νωρίτερα οι παππούδες τους, κάπως αντίστοιχα παιδιά με και εκείνα θα μπορούσαν άνετα να με θεωρήσουν υπάνθρωπο και να με στείλουν μαζί με εκατομμύρια άλλους στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στα κρεματόρια, όπως έκαναν με όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Την ίδια την Ελλάδα την κατέκτησαν και ήταν μία χώρα στην οποία φέρθηκαν με απίστευτη βαναυσότητα. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν να αλλάξουν τα μυαλά τους και να πειστούν πως είναι κάτι ανώτερο ή ξεχωριστό. Και πόσο εύκολα θα μπορούσα να πείσω και άλλους πως αυτά τα παιδιά δεν αξίζει να ζουν.
Είναι τουλάχιστον τραγικό όταν συμβαίνει αυτό…
Διότι τα παιδιά είναι η δύναμις (ή η αδυναμία) μίας κοινωνίας. Και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθούν. Και δεν είναι τόσο απλό ή αυτονόητο αυτό.
Διαβάστε στην έντυπη αυριανή ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ της Δευτέρας το άρθρο μου γιατί οι δικτάτορες φωτογραφίζονται με παιδιά.
